بررسي و تحليل جايگاه مجازي سازي در رايانش ابري

مفهوم مجازي‌سازي اولين بار در دهه 1960 مطرح شد. اولين بار، شر كت IBM براي تقسيم كردن سيستم‌هاي بزرگ رايانه‌اي خود به سيستم‌هاي مجازي كوچكتر از مجازي‌سازي استفاده نمود. قبل از ارائه مجازي‌سازي، سيستم‌هاي بزرگ رايانه‌اي و ابر رايانه‌ها فقط براي يك منظور يا سرويس قابل استفاده بودند و در واقع توان پردازش يك فرايند ( process ) را به صورت همزمان داشتند. مجازي‌سازي براي حل اين مشكل ارائه شد. بوسيله مجازي‌سازي، رايانه‌ها مي‌توانستند چندين سرويس و كاربرد ( application ) را به طور همزمان ارائه دهند. در رايانش ابري، ارائه دهندگان سرويس‌هاي ابري از يك زيرساخت مجازي براي ارائه سرويس به مشتريان خود استفاده مي‌كنند. در واقع مشتريان با استفاده از اين تكنيك به منابع اشتراكي دست خواهند يافت و منابع فيزيكي مانند cpu و حافظه به صورت مجازي در اختيار مشتريان قرار مي‌گيرد. مجازي‌سازي، تكنيكي است كه به كمك آن پيچيدگي‌هاي موجود در سيستم محاسبات ابر از ديد كاربر پنهان مي‌شود مجازي‌سازي با ساختن چندين نماي منطقي جداگانه سخت‌افزار، اين اجازه را مي‌دهد كه هر نما به صورت همزمان با كاربر در تعامل باشد. همچنين مجازي‌سازي اين توانايي را فراهم مي‌سازد تا محدوديت‌هايي نظير قابليت حامل بودن براي برنامه‌ها مطرح نباشد به صورت قراردادي، مجازي‌سازي يك ايزومورفيسم يا تناظر ميان يك سيستم مجازي مهمان به يك ميزبان واقعي است. هر نماي منطقي شامل معماري مشابه نماي فيزيك است. كاربر نيازي به دانستن جزئيات ندارد و فقط به تعامل با نماي منطقي كه توسط ماشين ناظر مجازي يا VMM ايجاد شده مي‌پردازد. اين زيرمجموعه از منابع كه همانند يك ماشين فيزيكي عمل مي‌نمايند، ماشين مجازي يا VM سيستم عامل ( با سيستم عامل مهمان ) و برنامه‌هاي در حال اجرا برروي منابع مجازي خود مانند حافظه، ديسك و كارت شبكه مجازي دارد.