بازشناسي معماري سنتي ايران در بازار قزوين بر پايه نگرش پديدارشناسي در معماري ايراني

استفاده از فضاهاي سنتي كهن ايراني و باز زنده سازي حس و روح مكان درآن فضا بر كيفيت زندگي جمعي نيز تاثير بسزايي ايفا مي كند. دراين راستا، به نظر مي رسد توجه به كيفيت محيط و معماري سنتي در ايجاد حس آشنايي و برداشت دقيق تر از فضاي معماري نقش موثري دارد. ارزيابي مولفه هاي فضاهاي جمعي در شهر قزوين و شناخت عناصر معماري سنتي آن بر اساس نظريه مكان است. در واقع بيان تحقيق حاضر بررسي بافت سنتي شهر قزوين و معيارهاي بافت هاي اين چنيني مي باشد تا با نمايان ساختن وجوه عناصر سنتي، گامي بر احياء مكان هاي تاريخي و جمعي برداشته شود. با استفاده از مطالعات ميداني ومصاحبه هاي حضوري با ساكنين محله جهت ارزيابي ابعاد حس مكان و تاثيرآن بر اثبات نظريه هاي پايداري اجتماعي و نظريه مكان در طراحي معماري در زمينه فضاهاي اجتماعي– تاريخي شهر قزوين انجام گرفته است. نتايج تحقيق بدين منظور بررسي ارتباط فضاهاي سنتي در ايران با پديدارشناسي، با مطالعه تطبيقي تعاريف روح مكان، درونگرايي و عناصر سنتي معماري را با ساحت‌هاي مختلف و مرتبط انساني بيان نمايد. بهره‌گيري از عرصه‌هاي قابل تمايز در بافت‌هاي سنتي در اين تحقيق زمينه‌اي را فراهم كرده تا ديدگاه‌هاي روشن و جامع اسلامي و كاربردهاي موثر آن‌ها در گذشته را تا اندازه زيادي معاصرسازي نمود و تحقق الگوهاي قابل تكثير آن در عرصه معماري و شهرسازي را به نظاره نشست.