بررسي الگوهاي هندسي ستاره اي در معماري سنتي ايران

جايگاه ويژه هندسه در معماري اسلامي ايران از ديرباز تا به امروز شناخته شده است و يقينا الگوهاي ستاره اي از شاخص ترين و پيچيده ترين اين الگوها محسوب مي گردد و داراي تنوع بسياري هستند (شش پر، هشت پر، ده پر،...). هدف مقاله آشنايي با انواع الگوهاي ستاره اي و بررسي تزئينات ستاره اي در نمونه بناهاي تاريخي شاخص تا دوره صفوي در معماري مذهبي و غير مذهبي ايران است كه با رويكرد توصيفي الگوهاي هندسي باقي مانده در بناهاي مهم موجود در ايران را از ميان ساختمان هاي باقي مانده در جهان اسلام بر مي گزيند. نتايج تحقيق حاكي از ان است كه الگوهاي ستاره اي نه تنها چشم نواز و بيانگر هنر ارزشمندي بوده بلكه داراي مفاهيم عميقي بوده اند كه هنرمندان ايراني در غياب ابزارهاي پيشرفته امروزي با مبنا قرار دادن دايره به عنوان نمادي از ايجاد كثرت در عين وحدت، آن را سرچشمه تزئينات بناهاي مهم خود قرار داده اند. و با كاربرد ان، الگوهاي ستاره اي را به عنوان عناصر تزئيناتي اصلي معماري اسلامي خود دانسته و به خاطر اهميت و زيبايي آن حتي در بناهاي غير مذهبي نيز راه يافتند.