تبيين الگوهاي معماري در مجموعه هاي فرهنگي- هنري با هدف افزايش حس مكان.

فضاهاي فرهنگي هنري در شهر يكي از مهمترين فضاهاي شهري هستند و نقش بسزايي در فرهنگ جامعه ايفا مي كنند؛ لذا نه تنها به عنوان يك فضاي معماري بلكه بايد به عنوان يك نماد شهري نيز در نظر گرفته شوند. فضاي معماري علاوه بر برآوردن عملكردها و نيازهاي پروژه با خاطرات جمعي و احساسات كاربران نيز پيوند برقرار مي كند. يكي از مشكلات كنوني اين فضاها، عدم شكل گيري حس مكان در كاربران است. اﻳﻦ ﺣـﺲ ﻋـﺎﻣﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﻚ ﻓﻀﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺣﺴﻲ و رﻓﺘﺎري وﻳﮋه ﺑﺮاي اﻓﺮاد مي گردد و همچنين افزايش كيفيت فضا را به دنبال خواهد داشت. اين موارد را مي توان از ضروريات نوشتن اين مقاله به شمار آورد. در اين پژوهش سعي شده است كه معيارها و مولفه هاي حس مكان را در مراكز فرهنگي- هنري مورد بررسي قرار داده تا به الگويي در جهت رسيدن به اين عوامل دست يابيم. جامعه آماري انتخابي براي اين مقاله، چهار مركز فرهنگي- هنري در ايران بود كه با روش توصيفي- تحليلي و گردآوري اطلاعات از طريق اسنادي و مراجعه به كتابخانه انجام گرفت. در اين مقاله به بيان معيارهاي حس مكان در اين نمونه ها از طريق استدلال قياسي مي پردازيم. در انتها نتايج حاصل از پژوهش بيانگر آن است كه وجود عوامل كالبدي، نوع فعاليت و معنا در فضاهاي هنري مي تواند باعث افزايش حس مكان شود.