بررسي ويژگي هاي معماري با ارزش تاريخي در خراسان بزرگ (مطالعه موردي: تاجيكستان)

سرزمين پهناور خراسان و ماوراءالنهردر مسير جادة ابريشم قرار داشته است، اين راه فرهنگي ـ جغرافيايي، گذرگاه سازش، انتقال ايده ها، انديشه، فرهنگ و هنر بوده و حوزه هاي تمدن ايران، هند، چين و بين النهرين را به هم پيوند داده و اين نقش را از سدة دوم تا ششم ميلادي بر عهده داشته است. بخشي از ديرينه معماري خراسان بزرگ را بايد در تاجيكستان امروز جستجو كرد. مردم اين كشور كوچك كه در طول تاريخ هماره لگدكوب اقوام مهاجم از غرب و شرق عالم بوده اند، توانسته اند فرهنگ و معماري خود را همچون گوهر بدخشان، شفاف و ستبر از همه بلاياي روزگار محفوظ دارند. در اين پژوهش، آثار معماري سده هاي 4 تا 13 بر اساس معيار زماني، به سه دوره (از سامانيان تا مغول، دوره تيموري و شيباني، امارات بخارا و خوقند) تقسيم بندي و مراتب و ويژگي دوران هاي تاريخي كه بر اين سرزمين گذشته است، بيان مي نماييم. نتايج بررسي نمونه ها نشان مي دهد سير تحول معماري در طي قرون و اعصار از قديم همچون حلقه هاي زنجير پيوستگي، تداوم، رشد و خلاقيت قومي واحد و ماندگار را به ديده بينندگان مي نشاند.