تبيين الگوهاي طراحي مراكز اجتماعي در ايران با تاكيد بر افزايش حس سرزندگي

تغييرات و تحولات جهاني بويژه در دو قرن اخير، سيماي شهرها، زندگي اجتماعي شهروندان و مناسبات رفتاري آنها را دستخوش دگرگوني كرده است. در دنياي معاصر،لزوم ايجاد مراكز اجتماعي براي استفاده همگاني شهروندان و به طبع آن، افزايش حس سرزندگي آنان امري ضروري است. سرزندگي يكي از مفاهيم محوري در تعاملات اجتماعي مي باشد و طبيعتا از اهميت نظري و عملي فراواني برخوردار است ولي تا كنون به ويژگيهاي اين مفهوم در مطالعات و پروژه هاي طراحي در ايران توجه جدي نشده است. اين مقاله درصدد است ابتدا با بررسي مولفه هاي مفهوم سرزندگي از ديدگاه صاحب نظران اين حوزه به شاخص هاي اصلي اين مفهوم دست پيدا كند، سپس در يك بررسي تحليلي، چند نمونه از تجربيات موفق درايران كه در رابطه با مراكز اجتماعي توانسته اند اين رويكرد را تامين كنند مورد ارزيابي قرار دهد و در نهايت الگوهايي از طراحي معماري را در مراكز اجتماعي با تاكيد بر افزايش حس سرزندگي ارائه خواهد نمود. روش تحقيق از نوع توصيفي، تحليلي است و به روش استدلال قياسي مي باشد و گردآوري اطلاعات بصورت اسنادي است و اين نتيجه بدست آمد كه فضاهاي طراحي شده كه در آن، به مطلوبيت كيفيت محيطي چه در درون و چه در بيرون پرداخته شده است، از قبيل توجه به آسايش و آرامش، انعطاف پذيري، خوانايي فضا، تنوع و جذابيت فعاليتها و شفافيت، فضاي بهتر و لذت بخش تري ايجاد مي كند كه در نهايت منجر به ايجاد سرزندگي مي شود.