تأثير معماري در محيط هاي آموزشي بر يادگيري و خلاقيت كودكان

شناخت كودكان، تركيبي از عوامل جسمي و روحي است. رفتار و تجربيات يك كودك تا ميزان زيادي بستگي به عوامل زيستي، جنيني، جسماني و بالاخره عوامل محيطي و اجتماعي دارد. عدم توجه به هريك از اين عوامل تاثيرگذار در ايجاد تغيير و تبديل عوامل جسماني و مهمتر از همه روحي رواني كودك تاثير چشم گير دارد و لطمه هاي جبران ناپذيري را منجر مي شود. يكي از موارد مهم در رفع اين نيازها فضايي است كه كودك در آن رشد مي كند. فضا و محيط هم در پرورش جسمي و هم رشد روحي و رواني كودكان تاثير گذار است. برآورد هر يك از نيازهاي تاثيرگذار در رشد كودك نيازمند فضايي است تا عوامل و ابزار برآورد نيازها را در خود جا دهد و شرايط مورد نياز را فراهم آورد. معماري به عنوان رشته اي كه كيفيت فضايي و محيط را براي ما تعريف مي كند قادر است با برخوردي صحيح با موضوع و با در نظر گرفتن شرايط استفاده كنندگان به ايده اي صحيح دست يابد و آن را در قالب طراحي مناسب اجرا كند. به اين ترتيب توجه ما به اين مراكز و فضاهاي مورد نظر در راستاي اين هدف و معماري آنها معطوف مي شود. در اين مرحله از تحقيق، با مراجعه به پژوهش هاي صورت گرفته در زمينه هاي نزديك به موضوع پژوهش و روش كيفي و استدﻻل منطقي براي تحليل و ارائه نتايج مورد استفاده قرار گرفته است. با توجه به تحليل و بررسي نمونه هاي موردي؛ وفرضيه هاي مطرح شده در ابتداي مقاله بايد ساختماني كه طراحي ميشود فرم و الگويي فرمي ساده و مينيمال و در عين حال زيبا دارد كه باعث برانگيختن حس و رشد نبوغ كودكان گردد. همچنين كودكان در آن احساس راحتي و امنيت نماييند به گونه اي كه احساس كنند اين مكان خانه شان است. طراحي داخلي فضاهاي مجموعه بايد جوري باشد كه ارتباط بين پرسنل و كودكان همانند ارتباط بين مادر و فرزند تلقي گردد و همچنين با توجه به الگوهاي معرفي شده؛ فرم فضا نيز بايد معرفه موضوع طرح باشد.