بررسي قاعدۀ فقهي علم نافع در تعليم و تعلم

قواعد فقهيه به عنوان عام فوق در استنباط احكام شرعي خصوصا مسائل مستحدثه، نقش بي‌بديلي دارند. فقه تربيتي به عنوان كتاب فقهي نوظهور نيز نيازمند برخورداري از قواعد فقهي متناسب با خود است. قواعد فقهي علم نافع در تعليم و تعلم به بررسي يكي از قواعد باب تعليم و تعلم از كتاب فقه التربيه پرداخته است. نتايج حاصله از آن در استنباط حكم بسياري از مسائل مستحدثه در تعليم وتعلم كار آرايي دارد. مولف به شيوۀ اجتهاد جواهري كه سنت پذيرفته شده حوزه‌هاي علميه ب است وفادار بوده است و با روش تحليل- توصيفي پس از توضيح مفاهيم و بررسي پيشينۀ موضوع، ادلۀ قول مشهور در رحجان تعليم و تعلم علم نافع و مرجوحيت تعليم و تعلم علم غير نافع را از منظر فقهي بررسي كرده است. اولويت تعليم و تعلم، علم ديني و نافع اخروي نسبت به علوم ديگر، استحباب تعليم وتعلم علم نافع، مرجوحيت تعلم علم غير نافع و اباحه تعليم علم غير نافع از نتايجي است كه اين تحقيق به آن دست‌يافته است.