اصول تربيت هنري بازيگر از منظر فقه

باتوجه به‌اينكه ميان ريشه‌هاي اعتقادي فرهنگ غرب‌و اسلام تفاوت وجود دارد، اين‌عامل سبب گرديده ميان چهارچوب‌هاي شكل‌يافته‌در تربيت هنري، ازجمله سينما‌و عنصرمهم‌آن، ‌بازيگر، تفاوت‌هاي عمده‌اي، وجود داشته باشد، به‌طوري‌كه اين مطلب سبب به‌وجود آمدن برخي الگوهاي رفتاري، گفتاري‌ گرديده، در‌اين ميان فقه، باشكل‌دهي به‌رفتارهاي روزمره انسان، با هدف پرورش‌و تربيت‌او، زمينه‌را براي سعادت انسان فراهم مي‌نمايد، اما‌نكته مهمي كه‌مورد غفلت واقع شده‌، جنبه‌هاي تربيتي احكام و تبيين‌آنهاست، اين‌جنبه‌هاي تربيتي به‌طور قطع، مورد توجه شارع مقدس بوده كه اقبال به آنها ‌موجب آشكارتر شدن جايگاه فقه‌در زندگي، به‌ويژه‌در عرصه تعليم‌و تربيت مي‌گردد وبينش‌هارا نسبت به فقه و‌احكام آن‌بيشتر نموده، درنتيجه روي آوري به‌فقه وپاي‌بندي عملي به‌احكام آن افزون‌ مي گردد، دراين نوشتار برآنيم‌تا با ‌تبيين‌و ارائه تحليل‌هاي تربيتي، از احكام‌و مباحث فقهي ناظر بر‌رفتار و‌گفتار بازيگر، به‌كشف اصول تربيتي حاكم‌ برآن پي‌برده‌و ازاين رهگذر، به‌تربيت، كه به‌خودي خود ماهيت اسلامي نداشته‌، رنگ‌و بويي ديني بخشيم، تاگامي درجهت «اسلامي‌سازي علوم انساني» برداشته شود؛ باتوجه به‌اينكه پس‌از يافتن ادله‌و جمع اقوال فقها،آنها‌را ‌به‌عنوان رأي‌ديني بيان،و از‌ميان آنها اصول تربيتي‌را برداشت مي‌نمائيم، روش‌پژوهش، تحليلي اجتهادي مي‌باشد. يافته‌هاي اين‌تحقيق، شامل ‌اصول مثبت‌نگري، عزت، تعبد، پيشگيري‌و پرهيزاز ‌ارتكاب حرام، واصل ‌اولويت مي‌باشد، كه‌در تربيت هنري‌از ديدگاه اسلام، محوراند ‌ودر فرآيند تربيت لازم است مورد توجه قرار گيرند‌تا رفتار بازيگر بر‌اساس آن‌ها سامان پذيرد.