بررسي حفظ قرآن در دوره دوم رشد از منظر فقه تربيتي

در ديدگاه اسلامي، تربيت طفل قبل از تولد و از زمان حيات جنين آغاز مي‌شود. الگوپذيري و انعطاف شخصيتي در اطفال و نوجوانان امكان شكل‌دهي مفاهيم اعتقادي را در قالب انديشه‌هاي ماندگار و باثبات را فراهم مي‌سازد. نكته اساسي در بهره‌گيري از اين فرصت، بيش از همه شناخت ظرفيت‌هاي معرفتي اين گروه سني و استفاده از ابزار آموزش صحيح در هر دوره تربيتي است. رويكرد تفكيكي در فقه اسلامي به سه دوره هفت سال با عنايت به اهليت كودكان و نوجوانان در فراگيري، پذيرش و اجراي آداب و مفاهيم شريعت مقدس است. در اين بحث مسئله حفظ آيات الهي و تأثير آن بر رسميت بخشيدن به موجوديت طفل و سامان بخشيدن به انديشه‌هاي اعتقادي وي در دوره هفت سال دوم محل بررسي است. تكيه اصلي در اين پژوهش دريافت و بيان احكام احتمالي تكليفي و تشخيص و تبيين نوع تكليف والدين نسبت به رعايت ضرورت حفظ قرآن در دوره دوم تربيتي و اجرايي نمودن آن است؛ زيرا با نظر به مفاد آيات و درك روايات خاص مربوط به اين مسئله، كشف اراده شارع مقدس در اين خصوص امري ضروري مي‌نمايد. بديهي است در تبيين اين مهم توجه به ظرفيت‌هاي جذب و فراگيري كودك و نوجوان در اين دوره ضرورتي غيرقابل‌انكار است.