تحليل اخلاقي- تربيتي حكم فقهي غيبت

ترغيب و تحذيرهاي ديني مبتني بر مناط و بر اساس مصالح و مفاسد واقعيه صادر شده اند. اگرچه مناطات برخي از احكام بر ما پوشيده است اما در پاره اي از موارد نيز مي توان با بهره گيري از يك رويكرد علمي به تحليل يك حكم فقهي پرداخت. رويكرد اخلاقي- تربيتي يكي از اين رويكردها است كه در تحليل احكام فقهيِ موضوعات اخلاقي و به هدف كشف اسرار و حكمت هاي احكام و نيز ارائه آثار و نتايج تشريع و التزام عملي به احكام فقهي كاربرد دارد. غيبت يكي از بزرگترين گناهان در حوزه اخلاق اجتماعي است. شدت و حدت تعابيري كه شارع مقدس در نهي از آن دارد نشان از گستره وسيع و عميق آسيب هاي اين گناه است. در اين تحقيق با تكيه بر آسيب هاي تربيتي اين گناه حكم فقهي آن تحليل و تعليل شده است. اين تحقيق نشان مي دهد آسيب هاي اين گناه براي غيبت كننده عبارت است از: خودتنزيهي، خودتوجيهي و خودافشايي. براي غيبت شونده عبارت است از: آسيب ديدن شخصيت اجتماعي، از دست دادن انگيزه اصلاح و مقاومت و لجاجت؛ و براي شنونده غيبت عبارت است از: عادي سازي گناه و كم شدن قبح عيب و خطا، از دست دادن انگيزه و امكان رقابت مثبت؛ و يادگيري و همانندسازي پنهان با خطاكار.