مروري بر عملكرد سازه و اعضاء سازه‌اي ساختمان هاي فولادي در برابر آتش

فولاد ساختماني عليرغم مقاومت و شكل‌پذيري مناسب در دماي محيط، در دماهاي بالا به‌شدت دچار افت مقاومت مي‌شود. در فرآيند طراحي براي تعيين كردن عملكرد مناسب ساختمان واقعي در آتش بايد رفتار سيستم سازه‌اي در دماهاي بالا، پتانسيل حرارتي و اثرات سودمند مؤثر يا كم اثر سامانه‌هاي محافظت‌كننده در برابر آتش و اهميت سازه به‌حساب آورده شود. لذا در 20 سال گذشته، علاقه زيادي به درك رفتار عناصر سازه‌اي مختلف در آتش وجود داشته و آزمايش‌هايي بر روي اعضاي فولادي و همچنين اتصالات به‌صورت جداگانه يا به‌عنوان بخشي از يك جزءقاب يا حتي يك سازه با مقياس كامل انجام شده است. در اين پژوهش مروري بر مطالعات انجام‌شده بر روي عملكرد اعضاء و سيستم سازه اي فولادي در برابر آتش شده است. نخست بايد عنوان كرد كه در ستون ها به علت قرارگيري عمودي در وسط طبقات دماي اين اعضا افزايش بيشتر و سريع تري دارد و از طرف ديگر ستون عضو اصلي در باربري عمودي است و شكست آن باعث ناپايداري طبقات بالاتر از خود مي شود. بنابراين يكي از ملاك‌هاي تعيين‌كننده مقاومت و ايستايي نهائي سازه‌هاي فولادي در آتش‌سوزي، رفتار و دوام ستون ها در دماي بالا مي‌باشد. اتصالات نيز مي‌توانند تأثير قابل‌توجهي برافزايش زمان بقاي اعضاي سازه‌اي (مانند تيرها) از طريق توزيع مجدد نيروهاي ناشي از تير به اعضاي سرد مجاور داشته باشند.