بررسي نقش قابليت هاي گردشگري در توسعه ي پايدار (مطالعه ي موردي: روستاي گردشگري حصار)

گردشگري در جهان كنوني به عنوان صنعتي پاك و لذتبخش و سومين پديده ي اقتصادي پويا، پررونق و روبه توسعه پس از صنايع نفت و خودروسازي، توجه بسياري از كشورها را به خود جلب كرده است. گردشگري مي تواند اثرات متفاوت و قابل توجهي در مناطق توريستي و گردشگرپذير برجاي گذارد. اين اثرات مي توانند اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و زيست محيطي باشد. برنامه ريزان و سياستگزاران توسعه ي پايدار نيز از صنعت گردشگري به عنوان ركن اصلي توسعه ي پايدار ياد مي كنند. با توجه به گستردگي كاربرد توسعه ي پايدار اين واژه به اشكال گوناگون توصيف شده است و در اصل فرايند دگرگوني روابط بين نظام ها، فرايندهاي اجتماعي، اقتصادي و طبيعي مي باشد. كشور ايران با توجه به اينكه جزو پنج كشور جهان از نظر تنوع اقليمي و جزو ده كشور جهان از نظر تاريخي و فرهنگي است، ولي درآمد ايران، علي رغم دارابودن پتانسيل هاي بسيار بالاي گردشگري، معادل 777/1 ميليارد دلار يعني تنها حدود يك هشتم درآمد كشور تركيه گزارش شده است. مقاله حاضر با استفاده از منابع كتابخانه اي شامل كتب، مجلات، مقالات و سايت هاي اينترنتي تهيه شده است و نتايج بدست آمده نشان مي دهد كه با استفاده بهينه از پتانسيل ها و قابليت هاي مناطق توريستي شهرستان و بخصوص روستاي زيباي حصار و توسعه ي كيفي و كمي امكانات اين منطقه و جلوگيري از آسيب ديدگي احتمالي مناظر طبيعي و وقوع خشكسالي در اين محدوده مي توان به سوي توسعه ي پايدار حركت نمود.