تاثير تمرين هوازي تداومي و تناوبي شديد همراه با رژيم غذايي پرچرب بر محتواي PGC1α عضله نعلي موش صحرايي چاق

فعاليت ورزشي پاسخ هاي سازشي متابوليك در عضله اسكلتي را تا حد زيادي از طريق PGC1α القا مي كند. هدف از مطالعه حاضر بررسي تاثير هشت هفته تمرين هوازي تداومي و تناوبي شديد بر سطوح PGC1α بافت عضله اسكلتي موش صحرايي چاق ويستار بود. روش ها: 24 موش صحرايي بطور تصادفي به چهار گروه 6 تايي: 1) چاق- تمرين تناوبي (HIIT)؛ 2) چاق- تمرين تداومي (CT)؛ 3) كنترل چاق (OB) و 4) كنترل غيرچاق (Cont.) تقسيم شدند. طي دوره تحقيق به موش¬هاي گروه هاي 1، 2 و 3 غذاي پرچرب داده شد. پس از آشناسازي، موش هاي گروه CT و HIIT به مدت هشت هفته سه جلسه در هفته به ترتيب تمرين تداومي هوازي و تمرين تناوبي با شدت بالا را انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، موش¬ها تشريح شدند. يافته ها: بررسي وسترن بلاتينگ نشان داد كه ميزان PGC1α عضله نعلي در گروه هاي HIIT و CT نسبت به گروه هاي OB و Cont. بطور معني داري بيشتر بود (05/0 P). همچنين ميزان PGC1α گروه HIIT نسبت به گروه CT بيشتر بود كه البته معني دار نبود. بعلاوه تفاوت معني داري بين ميزان PGC1α گروه OB و Cont. مشاهده نشد؛ با اينحال ميزان PGC1α در گروه OB كمتر بود. بحث: به نظر ميرسد استفاده از تمرينات HIIT مي تواند به اندازه تمرينات تداومي بر محتواي ميتوكندري بافت عضلاني و در نهايت بر طول عمر بويژه در افراد چاق موثر باشند و باعث افزايش فاكتورهاي مهمي همچون PGC1α شوند.