تغذيه و شناخت ارﻛﺎن و اﻣﺰﺟﻪ در ﻃﺐ ﺳﻨﺘﻲ ايراني

*

بيان مساله: مزاج شناسي مهم ترين بخش درفهم طب سنتي ايران و طب اسلامي است. در طب سنتي، مزاج افراد و طبيعت مواد غذايي به سرد، گرم و معتدل تقسيم شده است تا افراد با توجه به مزاج خود و طبع مواد غذايي بتوانند برنامه ي غذايي سالمي داشته باشند. معادل عنصر در طبيعت، خلط در بدن انسان است و بالطبع انسان ها داراي مزاج هاي گوناگوني خواهند بود. وجود هر چهار خلط براي سلامتي انسان ضروري است. در اشخاص در هنگام تعادل، بسته با غالب بودن خلط، افراد داراي مزاج دموي، بلغمي، سوداوي و يا صفراوي خواهد بود. كمبود و يا فزوني هر يك از اين اخلاط نسبت به حالت تعادلي بدن، باعث سوء مزاج يا غلبه اخلاط مي گردد. هدف تحقيق: با توجه به تناسب مزاج و تغذيه با فصول، اقليم، شغل و سن افراد، و همچنين توجيه پذيري بيماري ها، پديده-ها و غذاها در نظام طبايع و امزجه؛ از ديدگاه طب سنتي، مقاله حاضر كوشيده است كه علاوه بر معرفي امزجه و ويژگي هاي انواع مواد غذايي متناسب با آنها، به تاثير فصول و سنين عمر بر مزاج افراد بپردازد. روش و چگونگي انجام تحقيق: اين مقاله، نوعي مقاله مروري سيستماتيك مي باشد كه مطابق با آخرين يافته‌ها، همگام و همسو با مراجع و نشريات معتبر علمي، پايگاه‌هاي اطلاعاتي و كتب منتشره گرد آوري شده است. يافته ها و نتيجه گيري: بر مبناي تحقيق حاضر، مي توان ضرورت ها و تدابير بهداشتي خاص مزاج ها را شناخت و با عمل به آن‌ها مشكلات اين دوران را به حداقل رساند. همچنين مشكلات مربوطه را با تدبير صحيح، به حداقل رساند و با حفظ تفاوت هاي فردي، مي توان شرايط مطلوبي را براي تغذيه و سلامت افراد ايجاد نمود.