طراحي و ارزيابي پارادايم تحريك ديداري جهت پايش توجه ديداري مبتني بر SSVEP حين نوروفيدبك

كارآمدي روش درماني و توان‌افزايي ذهن نوروفيدبك، بسيار به هوش، انگيزه و ميزان توجه كاربر در طي فرآيند يادگيري وابسته است. در سامانه‌هاي نوروفيدبك كنوني، سازوكاري جهت پايش توجه ديداري فرد حين نوروفيدبك موجود نيست. يك ايده جهت افزايش اثربخشي سامانه‌هاي نوروفيدبك كنوني، پايش توجه ديداري فرد حين نوروفيدبك در راستاي شناسايي و به‌كارگيري محرك‌هاي تصويري مؤثر در برانگيختن فعاليت مطلوب مغزي يا فعال‌سازي سازوكارهاي افزايش توجه در صورت شناسايي عدم توجه كاربر است. هدف از مطالعه حاضر، طراحي و ارزيابي يك پارادايم تحريك ديداري مناسب جهت پايش توجه ديداري مبتني بر SSVEP فرد حين آموزش نوروفيدبك است. براي اين منظور، تصاوير محرك با ويژگي‌هاي مناسب جهت استفاده در روند آموزش نوروفيدبك، طراحي و پياده‌سازي شد. سپس آزمايشي با 16 سوژه خانم سالم، جهت امكان‌سنجي آشكارسازي SSVEP برانگيخته با تصاوير محرك طراحي‌شده برگزار شد. سوژه‌ها در يك جلسه ثبت سيگنال EEG از كانال‌هاي Oz و Pz حين مشاهده تصاوير شركت كردند. صحت آشكارسازي SSVEP متناظر با متغيرهاي تصويري (شكل و فركانس نمايش) و متغيرهاي سيگنالي (محل ثبت، طول سيگنال و ويژگي SSVEP مستخرج)، با استفاده از روش‌هاي آماري و معيارهاي اطلاعاتي، مقايسه و ارزيابي شد. بيشترين صحت آشكارسازي (85%) و محتواي اطلاعاتي بهينه، براي فركانس نمايش تصوير 5-3.75 هرتز و سيگنال Oz-Pz با طول 5 ثانيه و ويژگي SSVEP طيفي متناظر با فركانس تحريك و هارمونيك‌ها، حاصل شد. با ارايه محرك تصويري طراحي‌شده در اين مطالعه و روش پيشنهادي، امكان ارتقاء سامانه‌هاي نوروفيدبك كنوني به نسل دوم با پايش توجه ديداري شخص و افزايش اثربخشي آن فراهم است.