تبارشناسي ازدواج با محارم در ايران باستان به استناد دادههاي باستانشناسي و اساطيري

خودوده (ازدواج با محارم) از آئينهايي است كه در ايران باستان بهويژه در ميان خاندان سلطنتي رايج بود. بيشك علّت اصلي آن، تأمين منافع طبقه حاكم از اين رهگذر بود. سئوال اساسي در اين پژوهش اين است كه تبار و اصل اين گونه ازدواجها از چه فرهنگي وارد فرهنگ ايران باستان گرديدهاست؟ هدف اين پژوهش يافتن تيار و ريشه چنين ازدواجهايي در ايران باستان به استناد دادههاي باستانشناسي و دانش اسطورهشناسي ميباشد. اهميت و ضرورت اين پژوهش از آن روست كه بسياري از مباحث فرهنگي در ايران باستان چه از نظر تبارشناسي و چه از نظر مفهومشناسي مغفول ماندهاست. شيوه گردآوري دادهها در اين پژوهش كتابخانهاي است و روش تجزيه و تحليل داده ها تحليلي است. برآيند نشان ميدهد، پيش از امپراتوري هخامنشي، در نواحي غرب و جنوبغرب ايران، تمدن ايلام داراي نهاد سياسي سازمانيافته و نظام فلسفي قواميافتهاي بود كه بسياري از جنبه هاي آن توانست به دليل كاركرد موثرش در نهاد سياسي به دوره- هاي بعد منتقل گردد.