بررسي تطبيقي سازهاي موسيقي و نگارگري تيموري

پيدايش، رشد و توسعه موسيقي قدمتي به درازاي عمر انسان دارد و سرچشمه آن از ه رچه و هر كجا باشد، با انسان در طول تاريخ پيوسته همراه و همساز بوده است. موسيقي ايراني به عنوان عنصري پويا و قدرتمند در شكل گيري و تكامل موسيق يهاي همجوار خود نقش بسزايي داشته است. در سال 783 ه.ق. باري ديگر ايران توسط چنگيز مغول مورد هجوم قرار گرفت. اين حمله نيز ويران يهاي بسياري در فرهنگ و هنرهاي مختلف از جمله موسيقي به وجود آورد. به طوري كه در ابتداي دوران تيموري موسيقيداناني را به دار آويختند. اما پس از تأثيرات فرهنگ ايران بر مغولها اين هنر نيز همچون بسياري ديگر از هنرها شكوفا شد. در دوره تيموري رشد و پيشرفت موسيقي در دربار پادشاهان از جمله شاهرخ، الغ بيك و به ويژه سلطان حسين بايقرا آن هم به دليل حضور وزيري همچون امير عليشير نوايي قابل مشاهده است. در پژوهش انجام شده كه بصورت كتابخانهاي و به روش توصيفي-تطبيقي انجام شده سعي بر آنست تا با بررسي نگار ههاي تيموري موجود در موزهها و سازهاي موسيقي نام برده شده در متون، به طبق هبندي سازهاي اين دوره پرداخته شود و همچنين مشخص گردد هر يك از اين سازها در كدام دسته از مجل سه ا استفاده مي شده است. با توجه به بررس يهاي انجام شده براساس نگار هها، سازهاي دوره تيموري شامل سازهاي مضرابي، كوب هاي و بادي بوده كه در مجل سهايي اعم از بزم و رزم استفاده م يشده است. همچنين با استناد به نگاره ها حضور بانوان نوازنده و موسيقيدان در دوره تيموري مشهود است.