نگاهي به باستانشناسي تجربي و اهميت توجه به آن در مطالعات باستانشناسي

باستانشناسي علمي است از زيرشاخههاي انسانشناسي كه در يك تعريف كلي، هدف غايي و نهايي آن مطالعه فرهنگ انسان گذشته است و در اين رهگذر، تنها دستمايه تجسس در مورد انسان، بقاياي مادي به جاي مانده از آنهاست. به همين دليل، تفسير بقاياي مادي به جاي مانده حائز اهميت فراوان است. در مواردي باستانشناس كاربردي براي شيئي در نظر ميگيرد كه نيازمند واكاوي بيشتر در خصوص ماهيت و كاربرد آن احساس ميشود؛ اينجاست كه رويكرد باستانشناسي تجربي 3 ميتواند با آزمونِ فرضيه باستانشناس، به فهم صحت و يا عدم صحت فزض اوليه باستانشناس كمك كند. در واقع باستانشناسي تجربي به منظور بررسي و تجزيه و تحليل هرچه بهتر و آگاهي بهتر از كاربرد اشياء و مواد فرهنگي ابداع شده است. با وجود آنكه اين رويكرد در آغاز تنها به منظور ارضاء حس كنجكاوي عتيقه بازان و بعداً باستانشناسان به صورت شخصي انجام ميشد، رفته رفته شكل علمي به خود گرفت و به عنوان يكي از رويكردهاي مورد استفاده در باستانشناسي شناخته شد. باستانشناسي تجربي علاوه بر درك بهتر موارد استفاده از مواد فرهنگي مختلف توسط انسان در گذشته، با برآورد چگونگي و نحوهي ساخت اين دستساختهها و آزمون شيوهي كار و ميزان انرژي مورد استفاده براي انجام امور مختلف در دوران باستان و از اين طريق تفحص در خصوص به صرفه بودن و يا نبودن رفتاري باستاني؛ راهبردي مناسب براي آموزش بهتر وقايع گذشته به مردم عامه و آگاهي بهتر و يا حتي ايجاد محيطي براي تجربه زندگياي باستاني به كار آيد.