فهم تجارب زيسته منجر شده به حمايت از كنش تك‌فرزندي در بين خانواده‌ها ( مطالعه موردي خانواده‌هاي تك‌فرزند شهر اهواز)

اين مقاله درصدد است با توجه به رويكرد تفسيرگرايي به بررسي بخشي از كنش تك‌فرزندي خانواده‌ها كه در ارتباط با تجارب زيسته زوج‌ها شكل گرفته را مورد كاوش قرار دهد. روش‌شناسي پژوهش، كيفي است و از روش نظريه بنيادي براي انجام عمليات تحقيق استفاده شده است. داده‌هاي كيفي در اين مطالعه با استفاده از تكنيك مصاحبه عميق گردآوري شده اند. جهت تجزيه‌وتحليل اطلاعات و ارائه نظريه نهايي از روش نـــظريــه بنيادي استفاده شده است. بر اساس روش نمونه‌گيري هدفمند و نيز معيار اشباع نظري، نوزده خانواده تك‌فرزند شهر اهواز انتخاب و در اين مطالعه شركت كردند و تجارب آن‌ها در مورد انتخاب تك‌فرزندي مورد كاوش و تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌هاي به‌دست‌آمده با استفاده از روش نظريه بنيادي به اين شرح است كه تجارب زيسته بيانگر تجربياتي كه مشاركت‌كنندگان در طول زندگي داشته‌اند؛ بخشي از اين تجربيات به دوران كودكي و جواني مشاركت‌كنندگان در خانه پدري برمي‌گردد و بخش ديگر مربوط به بعد از ازدواج و زندگي متأهلي آن‌ها است. اين تجربيات در يك فرايند منجر به تك‌فرزندي خانواده‌ها شده است. تجارب زيسته مشاركت‌كنندگان داراي پنج مقوله اصلي «تجربه‌هاي ناخوشايند از خانواده پرجمعيت»، «تجربه شرايط نامساعد قبل از ازدواج»، «تجارب تلخ از بارداري و زايمان»، «بسط گفتمان كم‌فرزند آوري» و «تجارب تلخ از فرزند داري» است. نظريه زمينه‌اي حاصله، در قالب يك مدل پارادايمي شامل سه بعد شرايط، تعاملات و پيامدها ارائه شده است.