نانوبيوكامپوزيت هاي پليمري: فرآورده هايي ويژه براي پايداري محيط زيست

با افزايش جمعيت و به دنبال آن مصرف بيش از حد منابع غيرتجديدپذير كه غالبا آلاينده هاي زيست محيطي هستند، انسان به دنبال راهي براي مصرف بيشتر و بهتر از منابع تجديدپذير است. نوسانات قيمت نفت به عنوان ماده اوليه بسياري از مواد و كامپوزيت هاي مصنوعي تجديدناپذير، نياز به توليد نانوبيوكامپوزيت ها از منابع سبز غيرنفتي و بي خطر براي محيط زيست را برجسته نموده است. البته بايد توجه داشت كه حذف يكباره محصولات نفتي همچون پليمرهاي گرماسخت، گرمانرم و الياف مصنوعي كه امروزه در صنايع كامپوزيت و نانوكامپوزيت بطور گسترده اي استفاده مي شوند، بسيار دشوار است. از اين رو در دهه اخير نانوبيوكامپوزيت ها به عنوان راه حلي براي كاهش مشكلات زيست محيطي و بهبود خصوصيات ساختاري و كاربردي فراورده ها، معرفي شده اند. در اين ميان، سلولز كه جزء اصلي مواد ليگنوسلولزي محسوب گشته و فراوان ترين ماده زيستي است، به دليل ويژگي هاي منحصر به فرد كاربردهاي فراواني در تهيه نانوبيوكامپوزيت ها يافته است. با مرور منابع، بكارگيري مواد ليگنوسلولزي و مشتقات آن به عنوان تقويت كننده ساختار نانوبيوكامپوزيت ها و نانوكامپوزيت هاي پليمري، علاوه بر ويژگي زيست تخريب پذيري، باعث بهبود ويژگي هاي فيزيكي و مكانيكي ماده مركب مي شود. از مهمترين موارد مصرف نانوبيوكامپوزيت ها، مي توان به صنايع نظامي، دريايي، خودرويي، هوافضا، بسته بندي، پزشكي و داروسازي اشاره كرد كه بخوبي گستره وسيع مواد مركب زيستي را در كاربردهاي روزمره و نيز ويژه نمايان مي سازد.