عشق دلسوزانه و گرايش به طلاق: نقش تعديلگر مدت ازدواج

در پيشينه ي پژوهش هاي مرتبط با عشق دلسوزانه، گاهي اين نوع عشق موجب افزايش رضايت زناشويي و گاهي موجب كاهش آن شده است. اين نتايج ناهماهنگ در پيشينه نشان دهنده يك عامل تعديل كننده است. براين اساس، هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه عشق دلسوزانه و گرايش به طلاق با توجه به نقش تعديل-كننده طول مدت ازدواج در دانشجويان متاهل است. بدين منظور تعداد 140 دانشجوي متاهل (22 مرد و 118 زن) با استفاده از روش نمونه گيري دردسترس از بين دانشجويان دانشگاه پيام نور مركز اصفهان انتخاب شدند و به مقياس هاي عشق دلسوزانه و گرايش به طلاق پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل همبستگي دومتغيري پيرسون و آزمون z فيشر براي مقايسه همبستگي ها استفاده شد. نتايج نشان داد كه همبستگي بين عشق دلسوزانه و گرايش به طلاق برابر با 46/0- و درسطح آلفاي 01/0 معنادار است. اين نتايج بدين معناست كه به-طوركلي، عشق دلسوزانه در پژوهش حاضر، ميزان تمايل به قطع رابطه و طلاق را كاهش داده و موجب دوام رابطه شده است. با اين حال، ضريب همبستگي در بين افراد با طول مدت ازدواج متفاوت، تفاوت دارد و طول مدت ازدواج قادر به تعديلگري ارتباط بين عشق دلسوزانه و گرايش به طلاق است. با اين حال، ضريب همبستگي در بين افراد با طول مدت ازدواج متفاوت، تفاوت دارد و طول مدت ازدواج قادر به تعديلگري ارتباط بين عشق دلسوزانه و گرايش به طلاق است. نتايج بررسي تعديلگري نشان داد كه در ابتداي ازدواج، عشق دلسوزانه بيشترين ارتباط (معكوس) را با گرايش به طلاق دارد؛ اما ارتباط بين عشق دلسوزانه با گرايش به طلاق در اواسط ازدواج به كمترين حد خود مي رسد و دوباره با گذشت بيش از ده سال از ازدواج، اين ارتباط قوي تر مي شود. اين نتايج در بافت نظري و پژوهشي تبيين شد.