بررسي نقش تحليلي خوددوستداري بزرگمنش و آسيب پذير، دشواري در تنظيم هيجان و ناگويي هيجاني با نيمرخ رواني در افراد مبتلا به اعتياد

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي نقش تحليلي خوددوستداري و دشواري در تنظيم هيجان با نيمرخ رواني در معتادان مي باشد. روش پژوهش حاضر، توصيفي – پيمايشي بوده است .جامعه آماري در اين پژوهش شامل كليه معتادان شهرستان دزفول درسال 1397مي باشند .به منظور افزايش اعتبار و پايايي اين پژوهش جامعه پژوهشي در نمونه ، 100% كل جامعه انتخاب شدند و به دليل آنكه حجم نمونه با جامعه آماري برابر بوده نمونه گيري صورت نگرفته است . در اين تحقيق جهت جمع آوري اطلاعات مورد نياز از چهار پرسشنامه استفاده شد :پرسشنامه مقياس دشواري در تنظيم هيجان گرتز و روئمر(DERS)، پرسشنامه شخصيت خودشيفته راسكين و هال (NPI – 40 )،پرسشنامه خوددوستداري آسيب پذير(VNS) و پرسشنامه تست شخصيت mmpi،. با توجه به فرضيه اصلي پژوهش ، يافته چنين بدست مي آيد: چون سطح معناداري 000/0= P در سطح اطمينان 95 درصد (5% =α) از 05/0 كوچكتر است ، بنابراين ، فرضيه صفر رد و فرضيه پژوهش تاييد ميشود پس بين خود دوستداري و دشواري در تنظيم هيجان با نيمرخ رواني در افراد معتاد رابطه معنا داري وجود دارد. نتيجه بيانگر اينست كه خصيصه هاي رواني انسان ها يكي از مهمترين عوامل موثر در سوء مصرف مواد مي باشد و مسلما پي بردن به ارتباط حالت رواني به خصوص ويژگي هاي شخصيتي (نيمرخ رواني) انسانها با سوء مصرف مواد مي تواند در پيشگيري يا كاهش اين معضل كار ساز باشد.