بررسي مفهومي نقش هندسي شمسه هشت پر در معماري سنتي ايراني و ارائه يك نمونه موردي كاربرد آن در معماري معاصر(سردرب ورودي دانشگاه بجنورد)

نماد و نماد پردازي جزو ساختار انديشه و تفكر بشر محسوب مي شوند و تمامي آيينهاي عبادي و نيايشهاي انسان بدوي آميخته با نماد بوده است. حضور عناصر نمادين در هنر و معماري اسلامي چيزي جز بيان متون عرفاني و بنيادهاي متافيزيكي نيست. موضوع هويت بخشي و افزايش كاركرد مكاني فضا ديربازي است كه نقل محافل معماري و موضوع آثار پژوهشي متعدد بوده است. بررسيهاي متعدد نشان داده است نشانه ها و علائم به ويژه در قالب المان مي توانند در انتقال دستاوردهاي تاريخي و فرهنگي يك قوم و نيز در ايجاد حس مكان نقش ارزنده اي ايفا نمايند. با وجود نقش ارزنده المان سردرب ورودي يك مجموعه، متاسفانه در بسياري محيطهاي دانشگاهي به اين مقوله توجه ويژه اي نمي شود. هرچند معماري سنتي ايران سرشار از نقشها و درونمايه هاي هندسي برگرفته از فلسفه، عرفان و سنت اسلامي مي باشد اما در معماريهاي اخير نه تنها به مباني هندسي نقوش و نگاره هاي فوق توجهي نمي شود بلكه با كاربرد نقوش بي اصالت در واقع خچالشي در طراحي و ساختمان سازي در كشور ايران ايجاد مي شود. اين مقاله با بياني صريح و با روشي تحليلي-توصيفي سعي در بازشناسي مفهومي يك نقش هندسي آشنا شمسه هشت پر و علل و چگونگي كاربرد آن در معماري سنتي ايراني و نمونه طراحي يك سردرب دانشگاهي به كمك اين نقش در معماري معاصر دارد.