روش شناسي فرآيند طراحي ديجيتال مبتني بر الگوسازي هندسه ايراني

در سال هاي اخير طراحي پارامتريك به عنوان شيوه اي بديع، كارآمد و بهينه در خلق آثار، مورد توجه برخي از طراحان و معماران كشور ما قرار گرفته است. از مزاياي اين شيوه مي توان به صرف زمان كمتر در رسيدن به جواب و ارائه مجموعه متنوع از پاسخ ها اشاره نمود. از طرفي اين روند دو تهديد به همراه دارد: نخست آنكه كيفيت نهايي را چگونه مي توان با يك ابزار كمي به نام كامپيوتر سنجيد، دوم اينكه فرم ها تا چه حد با هويت ايراني سازگاري دارد. بنابراين كنترل اين دو عامل نيازمند روشي است، كه طراح به عنوان عامل كنترل كيفيت روند توليد پاسخ ها باشد. فارغ از مسائل مطرح شده در مورد استفاده يا عدم استفاده از روش طراحي ديجيتال، نمي توان گرايش به استفاده از اين روش را ناديده گرفت. به منظور يافتن راهي در جهت ترجمه ايراني آن، بايد به دنبال عامل مشترك در معماري ديجيتال و معماري ايراني بود، و با اين ديد، آثار معماري را نگريست. همانطور كه مي دانيم پايه و اساس كامپيوتر اعداد و روابط بين آن هاست كه الگوريتم ناميده مي شوند. همچنين در معماري اسلامي هندسه و تناسبات همه جا و در هر مقياسي (تناسبات ميدان نقش جهان تا تقسيم بندي هاي كاشي) حضور دارد، كه مبناي هندسه نيز رياضيات و روابط بين اعداد است. هندسه در معماري ايراني به صورت الگوهايي مورد استفاده قرار مي گرفته، كه در اثر تكرار متقارن و متناسب آن الگو ها نقش و طرح مورد نظر ايجاد مي شد. اين پژوهش تلاشي براي رسيدن به روشي جهت باز توليد الگوها و توسعه آن بوسيله نرم افزار گراس هاپر و دستيابي به الگوهاي جديد در طراحي است. در اين پژوهش با روش تحقيق توصيفي و تحليلي به بررسي فرآيند طراحي در معماري ديجيتال پرداخته شده و نقش الگوسازي در اين فرآيند، را تعيين كرده و سپس براي رسيدن به نقطه مشترك، نقش الگوها در هندسه اسلامي بررسي شود، و با شبيه سازي اين روش در ابزار ديجيتال و بازنمايي يك الگو در نرم افزار گرس هاپر، نمونه الگوهاي جديدي با قوانين حاكم بر الگوهاي سنتي ايجاد مي شود.