بررسي رابطه آينده پژوهي فناوريهاي نوظهور در برنامه ريزي آمايش سرزمين

در سالهاي اخير موضوع آمايش سرزمين علاوه بر حوزه هاي برنامه ريزي فضايي در سطح استانها و مناطق كشور، به حوزه هاي تخصصي و بخشي هم ورود پيدا كرده است. اين مهم به دليل نقش فناوريهاي نوظهور و سرعت توسعه علم و دانش است كه بر فرايند برنامه ريزي تاثير جدي گذاشته و آنرا با عدم قطعيت هاي فراواني مواجه ساخته است. برنامه ريزي سنتي به دليل بطئي بودن تحولات، بيشتر متمركز بر برنامه ريزي راهبردي روندگرا بود كه شتاب گيري توسعه علوم وفناوري و ظهور فناوريهاي جديد شگفتي ساز، برنامه ريزي مبتني بر روند را زير سوال برده و قابل اعتماد بودن نتايح اين برنامه ريزي را در بلند مدت به چالش كشيد. به همين دليل برنامه ريزي مبتني بر سناريوها و عدم قطعيت ها جاي برنامه ريزي راهبردي را گرفت كه اين ضرورت تغيير روش برنامه ريزي بيشتر متاثر از تغييرات سريع علم و فناوري و تاثيرات بسيار سريع آن بر شيوه توليد، تجارت و ساير ابعاد زندگي بشر بوده است. اين مقاله تلاش مي كند ضمن تشريح برنامه ريزي آمايش سرزمين و سير تحولات آن، نقش فناوريهاي نوظهور را در تغيير پارادايم هاي برنامه ريزي فضايي مورد بحث قرار دهد.