شناسايي سازوكارهاي بهبود آموزش كشاورزي در نظام آموزش عالي با رويكرد عملي

امروزه دستيابي به توسعه پايدار، بدون توجه به نقش آموزش عالي در تربيت نيروي انساني كارآمد امكان‌پذير نمي‌باشد. از چالش‌هاي اساسي در نظام آموزش كشاورزي، بي‌توجهي به آموزش‌هاي عملي و تأكيد بيش از اندازه بر آموزش‌هاي تئوري و كلاسي است كه باعث ناكارآمدي و عدم‌موفقيت دانش‌آموختگان كشاورزي در بازاركار شده است. لذا تحقيق حاضر با هدف شناسايي و تحليل سازوكارهاي بهبود آموزش‌هاي عملي كشاورزي و ضرورت يادگيري تجربي انجام گرفت. يادگيري تجربي مي‌تواند فرصت مناسبي براي تركيب دانش نظري، دانش تجربي و دانش سازگاري ايجادكند. نبود امكانات و زيرساخت‌ها، عدم توانمندي كافي براي ارائه آموزش‌هاي عملي توسط آموزشگران، ضعف طراحي آموزشي نظام كشاورزي، عدم‌هماهنگي نظام آموزشي و سياست‌هاي اجرايي دولت از عوامل اصلي ناكارآمدي آموزش‌هاي عملي كشاورزي محسوب مي‌شوند. براي بهبود آموزش‌هاي عملي، لازمه‌ها و زيرساخت‌هاي آموزش‌هاي كشاورزي را مي‌توان در جامع‌نگري مسئولين مربوطه، فراهم نمودن امكانات موردنيازهم‌چون واحدهاي زراعي، باغي، دامپروري متناسب با اجراي عمليات صحرايي، استفاده از خبرگان و افراد داراي تجارب عملي كافي در كنار استادان به منظور هدايت و سرپرستي برنامه‌هاي عمليات صحرايي و نهايتأ توجه ويژه به بهبود مهارت‌هاي ارتباطي در بازديد منظم و نظارت دقيق آموزشگران بر پروژه‌هاي عملي دانشجويان دانست.