بازخواني ترويج كشاورزي براي توسعه انساني با پارادايم متعالي

چند¬زماني است كه ترويج كشاورزي، رسالت خود را از صرف فني مثل افزايش توليد به توسعه منابع انساني، گسترش داده است. ولي لازمه آن، گذار از يك نگاه علمي به يك نگاه فلسفي است. بنابراين سنجش موفقيت ترويج كشاورزي در راستاي تحقق اين رسالت، نيازمند برخورداري از معيارهاي تميزدهنده علم و فلسفه است، تا بتوان بر مبناي آنها، بينش¬هاي حاكم بر ترويج كشاورزي را مورد ارزيابي قرار داد. از اين رو هدف اين پژوهش مروري، بررسي توجه ترويج كشاورزي در دوره¬هاي مختلف زمان، به اين رسالت جديد است. در همين راستا، تعاريف ترويج كشاورزي در سه دوره روشنگري ، مداخله¬اي و ارتباطي بررسي ¬گرديد. براي تعيين معيارهاي علمي يا فلسفي اين تعاريف، از معيارهايي استفاده شد كه براي تمايز علم و فلسفه معرفي شده اند. نتيجه تحليل تعاريف در دوره¬هاي مذكور با اين معيارها نشان ¬داد، همزمان با تحوّل تعاريف ترويج كشاورزي، بينش¬هاي حاكم بر آنها، از گرايش صرفاً علمي به گرايش¬هاي علمي و فلسفي سوق پيدا كرده است. به هرحال، در تعريف ترويج كشاورزي و توصيف اركان اصلي آن، بينش¬هاي فلسفي را با پارادايمي بايد مورد بررسي قرار داد، كه با رسالت توسعه منابع انساني سازگار باشد. در اين پژوهش، چگونگي اين بررسي براي ترويج كشاورزي كشور تعيين شده است.