سازگاري كشاورزان با تغييرات اقليمي

وقوع تغييرات اقليمي در كشورهاي مختلف موجب شده است، كه اين بحران براي كشاورزان به عنوان يك پديده جديد و مخرب مطرح باشد، پيچيدگي عوامل زمينه‌ساز و در هم تنيدگي پيامدهاي منفي ناشي از تغيير اقليم، اين پديده را به يكي از دغدغه‌هاي اصلي كشاورزان ساكن در مناطق داراي شرايط بحراني، تبديل نموده است. بخش كشاورزي منبع اصلي درآمد براي جوامع روستايي است و علاوه بر اين يك عامل اصلي كمك به اقتصاد در اكثر كشورهاي در حال توسعه است، با اين حال كشاورزي آسيب‌پذيرترين بخش نسبت به خطرات و اثرات جهاني تغييرات اقليمي است. برخي از اثرات تغييرات اقليمي در حال حاضر در سرتا‌‌‌‌‌سر جهان آشكار شده است. به عنوان مثال، در طول دهه گذشته تغييرات اقليمي در كشورهاي خشك و نيمه خشك شايع‌تر شده است و چالش‌هاي جدي براي جوامع مختلف ايجاد كرده است. به طور كلي، وابستگي معيشت بسياري از كشورها به منابع طبيعي(آب، خاك و مراتع) موجب شده است، كه اين كشورها در برابر تغييرات اقليمي حساس‌تر و آسيب‌پذيرتر باشند. تشديد اثرات تغيير اقليم در كشورهاي داراي اقليم خشك و نيمه خشك و افزايش خسارات ناشي از آن، سازگاري نسبت به اين پديده را ضروري مي‌سازد تا از اين طريق امكان استفاده بهينه از منابع و دستيابي به توسعه پايدار فراهم شود. روش تحقيق اين پژوهش از نوع تحليلي-توصيفي است، كه هدف اين تحقيق تبين مدل مفهومي مربوط به سازگاري با تغيير اقليم مي‌باشد تا از اين طريق راهبردهايي براي بهبود سازگاري با تغييرات اقليمي ارائه گرديده و آسيب‌پذيري به حداقل رسد.