ارزيابي بهترين الگوريتم درون يابي در توزيع مكاني آلاينده هاي هوا

آلودگي هاي زيست محيطي، از جمله آلودگي هوا يكي از مشكلات قرن حاضر و تهديدي براي جامعه بشري محسوب مي شوند. در اين شرايط مديريت بهينه در كنترل و پيشگيري از آلودگي در بهبود شرايط سهم بسزايي دارد. از اين ميان، تكنيك درونيابي امكان تبديل اطلاعات نقطه اي را به اطلاعات سطحي فراهم كرده و مي تواند در مورد ديگر نواحي نيز پيش بيني با خطاي قابل قبولي از ميزان آلاينده ارائه بدهد. لذا اين مطالعه با هدف ارزيابي و شناسايي بهترين الگوريتم درون يابي در توزيع غلظت آلاينده هاي هوا از ميان مدل هاي مختلف انجام شد. روش كار: مقاله پيش رو يك مطالعه مروري مي باشد كه با توجه به هدف فوق الذكر و با جستجوي مقالات منتشر شده از سال 2005 تا 2015 در پايگاه هاي اطلاعاتي انجام گرفته است. از ميان تعداد زياد مقالات بدست آمده، مواردي كه جنبه مدل سازي آلاينده هاي هوا را دنبال كرده بودند، انتخاب و در مقاله كنوني استفاده گرديد. يافته ها: با توجه به يافته هاي اين مطالعه مي توان بيان نمود كه يكي از مرسوم ترين شيوه ها براي پيش بيني غلظت آلاينده ها در شعاع هاي دورتر از محل ايستگاه هاي سنجش آلاينده هاي هوا استفاده از روش هاي درونيابي و مدلسازي مي باشد. مدلسازي، قابليت لازم جهت كنترل كيفي فعلي و آتي هوا و ارزيابي و تصميم گيري آگاهانه در خصوص آن را فراهم مي آورد كه با توجه به استانداردهاي موجود مي توان مناطق پاك، مجاز، سالم، ناسالم، بسيار ناسالم و خطرناك از نقطه نظر آلودگي هوا را مشخص نمود. هرچند از ميان مدل هاي موجود مي توان اينگونه بيان نمود كه مدل Ordinary Kriging نسبت به ساير مدل ها از توانايي بالاتري در پهنه بندي آلاينده هاي هوا برخوردار است.