طراحي آبشار شبه ايده آل جهت غني سازي ايزوتوپ هاي پايدار و مقايسه آن با مدل تطبيق يافته R

چكيده: در اين تحقيق يك آبشار با مدل تطبيق يافتهR و مدل شبه ايده آل طراحي شده و سپس نتايج بدست آمده براي دو مدل به روش تحليلي و عددي مقايسه مي شوند. نتايج نشان مي دهد كه براي دو جزء k1 وk2 از خوراك كه Nc جزء دارد، (N_c (N_c-1))/2 آبشار تطبيق يافتهR قابل تعريف است كه همگي حالات خاصي از آبشار شبه ايده آل براي جزء k1 مي-باشد و برش جزء k1 در آن از رابطه β_((k1,k2),n)/((β_((k1,k2),n)+1)) تعيين مي شود. بنابراين آبشار شبه ايده آل گستره وسيعي از آبشارها را در بر مي گيرد و با انتخاب صحيح برش براي جزء مورد نظر در آبشار شبه ايده آل مي توان به شرابط بهينه اي دست يافت كه در آن علاوه بر دستيابي به غناي مورد نظر از ايزوتوپ مطلوب كمترين ماشين هاي سانتريفيوژ استفاده شود. براساس محاسبات انجام شده براي دستيابي به غناي %11/70 از ايزوتوپ Xe-136 ، نرخ جريان ميان مرحله اي كل در آبشار شبه ايده آل 6% كمتر از آبشار تطبيق يافته R مي باشد.