بررسي جوانه زني ژنوتيپ هاي اصلاحي چغندرقند در EC هاي مختلف به منظور مطالعه روند تحمل به شوري در آزمايشگاه و گلخانه

شوري خاك از مسايل عمده كشاورزي در سراسر دنيا خصوصا در مناطق خشك و نيمه خشك است. در اين تحقيق به منظور تعيين آستانه تحمل و امكان سازگاري ژنوتيپ هاي چغندرقند به شوري، روند تجمعي جوانه زني درتعداد 64 ژنوتيپ اصلاحي در آزمايشگاه با افزايش EC از صفر (محلول هوگلند بدون نمك)، 6، 12، 18، 24، 30، 36، 42، 48، 54 الي 60 ميلي موس برسانتي متر مورد بررسي قرار گرفت. در مرحله بعد براساس نتايج بدست آمده، تعدادي از ژنوتيپ هاي با درصد جوانه زني بالا در شرايط تنش، انتخاب و صفات وزن تر و خشك اندام هوايي و ريشه و طول ريشه، بر روي 12 ژنوتيپ انتخابي در دو سطح شوري (شاهد= صفر و 16 دسي زيمنس بر متر) با سه تكرار به صورت فاكتوريل در قالب بلوك هاي كامل تصادفي در گلخانه، مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج آزمايش اول نشان داد ژنوتيپ هاي چغندر تا 12=EC را تحمل ولي با افزايش شوري جوانه زني به شدت كاهش يافت. با اين وجود تعدادي از آنها توانستند تا پايان آزمايش به حياط خود ادامه دهند. همچنين آزمايش دوم نشان داد كه بين ژنوتيپ ها از نظر تمامي صفات مورد بررسي اختلاف معني داري وجود داشت. به طوري كه در شرايط تنش صفات وزن خشك اندام هوايي و طول ريشه افزايش، ولي وزن تر ريشه و اندام هوايي در مقايسه با شرايط بدون تنش افزايش معني دار داشتند. در اين تحقيق، ژنوتيپ‌هاي SA1 و SA2 از نظر اكثر صفات مورد بررسي برتر از ساير ژنوتيپ‌ها بودند. ژنوتيپ شيرين داراي پايين ترين مقادير صفات در شرايط تنش بود.