ارزيابي كمي و كيفي روغن جمعيت هاي بومي ساليكورنيا در پاسخ به غلظت هاي مختلف شوري آب آبياري

شوري خاك يك تهديد جهاني براي توليد گياهان زراعي مي باشد. بنابراين به منظور حفظ امنيت غذايي بشر يافتن گياهان جايگزين متحمل به شوري با هدف توليد غذا از اهميت بالايي برخوردار است. هالوفيت ها به دليل تحمل بالا به شوري و كاربري هاي مختلف امروزه توجه محققين بخش كشاورزي را به خود جلب كرده اند. به منظور ارزيابي كميت و كيفيت توليد روغن در 14 جمعيت بومي گياه ساليكورنيا در شوري هاي مختلف كشت گلخانه اي در گلدان هايي حاوي ماسه بادي و خاك در 3 سطح شوري و در 5 تكرار آزمايشي در قالب طرح بلوك كامل تصادفي انجام شد. ارزيابي ها نشان داد كه افزايش شوري آب آبياري از 100 به 600 ميلي مولار افزايش 23 درصدي در محتواي روغن در ميانگين جمعيت ها به همراه داشته است و جمعيت هاي آق قلا، جويبار،گلمنخانه، شرفخانه و اصفهان با ميانگين 38 درصد روغن در بذر و بدون اختلاف معني دار بيشترين ميانگين اين صفت را داشتند. همچنين افزايش شوري باعث افزايش معني دار درصد اسيدهاي چرب پالميتولات، استئارات و اولئات و كاهش معني دار درصد اسيدهاي چرب لينولنات و لينولئات شد كه كاهش كيفيت روغن را به همراه داشت. مقايسه ي تركيب اسيدهاي چرب در جمعيت هاي مختلف نشان داد جمعيت جويبار با ميانگين 4/87 بيشترين درصد در مجموع اسيدهاي چرب غير اشباع لينولنات، اولئات و لينولئات و همچنين كمترين محتواي اسيدهاي چرب اشباع استئارات و پالميتولات با ميانگين 6/12 درصد را داشت. نتايج ضمن تاكيد بر پتانسيل بالاي ساليكورنيا در توليد روغن نشان داد كه تنوع در جمعيت هاي مختلف ساليكورنيا به لحاظ عملكرد روغن وجود داشته و همچنين شوري در عملكرد جمعيت هاي مختلف تاثير معني داري دارد.