مقايسه عملكرد و برخي شاخص‌هاي فيزيولوژيكي وتحمل به شوري ژنوتيپ‌هاي كينوا (Chenopodium quinoa Willd.) در شرايط خاك‌هاي شور و نيمه شور جنوب خوزستان

اراضي جنوب خوزستان كه محدوديت‌هاي شوري، قليائيت و سنگيني بافت دارند، با مشكل تجمع نمك مواجه هستند. كينوا يك شورزيست اختياري است لذا به منظور امكان‌سنجي كشت و توليد كينوا در مزارع شور و نيمه شور، 12 ژنوتيپ‌ جديد كينوا با منشا آمريكاي جنوبي در دو مزرعه جداگانه با دامنه‌هاي شوري «7-4» و «14-12» دسي زيمنس بر متر، هر كدام در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با چهار تكرار بررسي ‌شدند. مقدار سديم و پتاسيم برگ و ساقه به طور جداگانه، شاخص استرس ((Fv/Fm ‌، سبزينگي برگ (LGI)، وزن هزار دانه و وزن دانه در سنبله يادداشت‌برداري‌ شدند. نتايج نشان داد كه ژنوتيپ‌ها در كليه صفات، به جز وزن هزار دانه، با يكديگر اختلاف معني‌دار (5 و 1 %) داشتند. ژنوتيپ Giza 1 كمترين نسبت سديم به پتاسيم برگ را در هر دو شرايط شور و نيمه شور داشت. در شرايط مزرعه شور ژنوتيپ Rosada و در شرايط نيمه‌شور Q104 كمترين نسبت سديم به پتاسيم ساقه را نسبت به ساير ژنوتيپ‌ها داشتند. بيشترين محتواي كلروفيل مربوط به ژنوتيپ‌هاي Rosada و Q26 در شرايط شور و Giza 1 و Q29 در شرايط نيمه شور بود. شاخص استرس در ژنوتيپ Q29 كمتر از سايرين بود. بيشترين وزن دانه در سنبله را ژنوتيپ Giza 1‌ در شرايط شور و ژنوتيپ‌هاي Q101 و Q103 در شرايط نيمه شور داشتند. به نظر مي‌رسد ژنوتيپ‌هاي ‌Rosada ، Q26 و Giza 1 گزينه‌هاي مناسبي براي توليد در شوري 14 دسي‌زيمنس بر متر باشند.