اثرات بيش بود آهن بر خصوصيات مورفولوژيك و جذب پتاسيم در مرحله گياهچه اي ارقام برنج

آهن يكي از عناصر غذ ايي ضروري در گياهان مي باشد. استفاده بهينه از اين عنصر منجر به بهبود ميزان و كيفيت محصول در گياهان زراعي مي گردد و چنانچه ميزان آن در حد سميت باشد موجب كاهش عملكرد گياهان زراعي خواهد شد. همچنين ممكن است بيش بود آهن درمحيط ريشه گياهان به دليل رقابت با ساير عناصر از جمله پتاسيم، موجب كاهش جذب آنها گردد. هدف اصلي اين پژوهش، ارزيابي تاثير سطوح مختلف سميت آهن بر رشد، برخي صفات مورفولوژيك و ميزان جذب يون پتاسيم در گياه برنج بود. آزمايش به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار انجام شد. فاكتور اول شامل تيمار آهن در 5 سطح (10، 50، 100، 250 و 350 ميلي گرم در ليتر به صورت Fe-EDTA ) و فاكتور دوم شامل سه ژنوتيپ برنج (هاشمي، دم سياه و خزر) بود. گياهان در شرايط گلخانه به مدت 4 هفته در محيط كشت هيدروپونيك و با استفاده از محلول غذايي يوشيدا كشت شدند و در ادامه به منظور بررسي ميزان آهن، پتاسيم و برخي صفات مورفولوژي برداشت شدند. در پايان دوره رشد، نتايج آزمايشات نشان داد كه افزايش غلظت آهن در محلول غذايي موجب افزايش ميزان آهن در بخش هوايي گياهان شده و در نتيجه، رشد گياهي و برخي از ويژگي هاي مورفولوژيكي كاهش يافته است. همچنين افزايش غلظت آهن در محيط ريشه ، سبب كاهش جذب پتاسيم و محتوي اين عنصر در بخش هوايي برخي ارقام شد . به طور كلي نتايج اين آزمايش نشان داد كه تحت شرايط تنش آهن، بهترين و متحمل ترين ژنوتيپ به ترتيب الويت دم سياه و هاشمي بوده و ژنوتيپ خزر ضعيف ترين تشخيص داده شد. آزمايشات بيشتري با غلظت زيادتر آهن و نيز در محيط مزرعه اي براي تاييد نتايج لازم است.