بررسي نقش تنوع زيستي درجهت پايداري سيستم هاي كشاورزي

يكي از چالش هاي عمده اين هزاره ، تامين امنيت غذايي در زمان تغييرات اقليمي، افزايش جمعيت، نيازهاي زيست محيطي، بحران اقتصادي و انرژي است. اين چالش ها را مي توان با حصول اطمينان از پايداري سيستم هاي توليد كشاورزي و تنوع زيستي سيستم هاي زيست محيطي در قالب يكپارچگي و تركيب مناسب محصولات كشاورزي، درختان، حيوانات، خاك و آب به دست آورد. اين مطالعه با هدف بررسي دانش علمي موجود در مورد تنوع زيستي، كشاورزي، سيستم هاي كشاورزي سنتي و جايگزين مبتني بر كشاورزي پايدار و اصول بيوديناميكي بررسي شده است كه در آن تحليل ذيل به عنوان روش هاي علمي مورد استفاده قرار مي گيرد: 1) بحث و خلاصه يافته هاي كنوني در مورد نقش تنوع زيستي كشاورزي در پايداري كشاورزي؛ 2) ارزيابي وضعيت موجود را با توجه به نيازهاي تحقيقاتي جهت جريان اصلي و افزايش رويكردهاي كشاورزي ؛ 3) نتيجه گيري در مورد تحولات آينده و اقدامات خاصي كه در سطوح محلي، ملي و بين المللي، براي تطبيق شيوه هاي كشاورزي با پايداري سيستم هاي كشاورزي مورد نياز است. يافته هاي ما نشان مي دهد كه تصويب اصول تنوع زراعي، درختان و حيوانات، مقاومت و انعطاف پذيري مزارع به تغييرات آب و ھوايي و فشارهاي محيطي را افزايش مي دهد و نتايج اقتصادي آن ها را با استفاده از نهاده هاي درون مزرعه اي و ثبات در عملكرد بهبود مي بخشد. در عين حال، ترويج و تطبيق تنوع زيستي سيستم هاي كشاورزي در مزارع و مناطق اروپا و آسيا نيازمند اقدامات هدفمند و همزمان در سطوح محلي، ملي و اروپايي از نظر حمايت نهادي و سياست گذاري و توسعه بازار است.