پديده بيابان زايي و بررسي راهكار هاي اصلاحي در راستاي بيابان زدايي درايران

بيابان زايي عبارت است از كاهش حاصلخيزي اراضي به وسيله يك يا تركيبي از فرايند ها مانند فرسايش آبي و بادي،شوري،تخريب پوشش گياهي تحت عوامل بالقوه طبيعي و انساني.دلايل اقليمي مانند خشك بودن اين مناطق و كمبود نزولات جوي،استفاده بي رويه از منابع آب زيرزميني باعث تشديد پديده بيابان زايي مي گردد.عوامل انساني چون عدم مديريت مناسب عمليات زراعي چون آيش و خاك ورزي مناسب و چراي بي رويه دام،استفاده از آب هاي شور براي آبياري زمين هاي زراعي و بوته كني و عوامل تشديد كننده فرسايش بادي در بروز اين پديده موثر مي باشند.مطالعه و بررسي بيابان زايي به علت گسترش و وقوع پيامدهاي ناگوار بسيار حائز اهميت مي باشد و هدف كلي اين مطالعه اينست كه چه عواملي پديدآورنده اين واقعه هستند و چگونه مي توان از بروز آن جلوگيري نمود يا آن را كاهش داد.همانطور كه در اين مطالعه ميسر گشته است مي توان با بهره گيري از تحقيقات موردي در مناطقي كه تحت تهديد عوامل گسترش دهنده اراضي بياباني هستند،اين موارد را شناسايي نموده و راهكارهايي را كه در مناطق مختلف كشورمان،در جهت كاهش عوامل موثر در بيابان زايي و در راستاي بيابان زدايي ارائه گشته اند را بررسي كرده و با توجه به امكانات و موقعيت مناطق ديگر،اين راهكارها به ساير مناطق نيز تعميم داده شود.در نتيجه مي توان از روش هاي كاربردي چون آبياري توسط لوله هاي سفالي،تثبيت معادن سطحي پس از برداشت از آن ها،كاشت گونه هاي گياهي متحمل به شوري و خشكي در نواحي حاشيه كوير،جلوگيري از چراي مفرط احشام،بهره گيري از بادشكن ها و مالچ ها بسته به منطقه مورد مطالعه بهره جست.