كشاورزي پايدار، استراتژي در جهت مقابله با بيابانزايي

بيابانزايي از جمله فرآيند هاي ويرانگر وكاهنده كارايي سرزمين است كه حيات را در اغلب جلوه ها ومظاهرگوناگونش متاثر كرده وپايداري آن را تهديد مي كند. در نوشتار حاضرسعي بر اين است اهميت برقراري كشاورزي پايدار در مناطق مستعد بيابانزايي پرداخته ميشود و همچنين موضوعاتي همچون مفهوم توسعهپايدار،كشاورزي پايدار، شاخص هاي توسعه كشاورزي پايدار، شاخص هاي عمده ناپايداري كشاورزي و درجهتأثير آن ها بر پديده بيابان زايي و درنهايت ضرورت رسيدن به پايداري كشاورزي در مناطق خشك موردبحث قرار گيرد، درعمل مهمترين كار و برنامه اي كه ميتواند كشور را ازاين شرايط نجات دهد توجه فزايندهبه آمايش سرزمين و تاكيد بر جوانب توسعه پايدار است. در نهايت براي دستيابي به عملكرد بهينه كشاورزيدرمناطقي از كشور كه تعادل شكنندهاي دارند بهترين راهكار شناخت و به كارگيري روش هاي نوين آبياري،رعايت الگوي مناسب كشت )تك كشتي و چند كشتي(، كاربري نهاده هاي كشاورزي، انتخاب گونه هايبومي، شورپسند و مقاوم به كم آبي ميتوان نام برد، دولت نيز ميبايست ازگسترش و توسعه كشاورزي دراراضي حاشيه اي ممانعت به عمل آورده همچنين از لحاظ اقتصادي زندگي مردم مناطق حساس به تخريب را در سطح معقولي تامين كند، اين كارموجب كاهش فشار بر عرصه هاي طبيعي شده و در راستاي بيابانزدايي ميتواند مثمر ثمر باشد