اثر فعاليت و تمرين ورزشي بر سطوح ويتامين E سرمي و بافتي: يك مطالعه انساني و حيواني

زمينه و هدف: مطالعات نتايج متفاوتي درزمينه ي ويتامين E به فعاليت و تمرين ورزشي را نشان داده اند. بنابراين، هدف مطالعه حاضر بررسي پاسخ ويتامين E بررسي تغييرات سطوح ويتامين E سرمي و بافتي متعاقب يك وهله فعاليت ورزشي وامانده ساز و تمرينات ورزشي روي نمونه هاي انساني و حيواني بودند. روش كار: بدين منظور، در مطالعه انساني، ابتدا 15 آزمودني ها مرد فعال 20 دقيقه اول را با 50 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي (max2VO)، 40 دقيقه دوم با 65 درصد max2VO و 5 دقيقه پاياني را تا رسيدن به واماندگي روي دوچرخه كارسنج مونارك ركاب زدند. قبل و بلافاصله بعد از ركاب زدن نمونه هاي خوني گرفته شدند. در مطالعه حيواني، 24 موش صحرايي ويستار به‌طور تصادفي در سه گروه كنترل، تمرين استقامتي و سرعتي جايابي شدند. مغز موش هاي صحرايي متعاقب 6 هفته تمرين استقامتي (80 درصد max2VO) و سرعتي (95 تا 100 درصد max2VO) روي نوارگردان تشريح شد. اضافه‌بار تمرين استقامتي و سرعتي به ترتيب از طريق افزايش مدت‌زمان و افزايش تناوب اعمال گرديد. از آزمون t وابسته براي بررسي تغييرات درون‌گروهي در مطالعه انساني و از آزمون تحليل واريانس يك‌طرفه براي تعيين تغييرات بين گروهي در مطالعه حيواني در سطح 05/0 P استفاده گرديد. يافته‌ها: نتايج مطالعه انساني نشان داد كه تفاوت معني داري بين سطوح ويتامين E سرمي در دو مرحله قبل و بعد از يك وهله فعاليت ورزشي وامانده ساز وجود ندارد (111/0=P، 70/1=14t). نتايج مطالعه حيواني نشان داد كه تمرين استقامتي (05/0 P) و سرعتي (05/0 P) تنها باعث كاهش جزئي و غير معني‌دار سطوح ويتامين E بافت مغز موش هاي صحرايي نسبت به موش هاي كنترل غيرفعال شد. همچنين، نتايج نشان داد كه تفاوت معني‌داري بين سطوح ويتامين E مغز متعاقب دو نوع تمرين استقامتي و سرعتي وجود ندارد (05/0 P). نتيجه‌گيري: به‌طور كلي، اجراي حاد و مزمن فعاليت و تمرين ورزشي شديد تاثيري بر سطوح سرمي و بافتي ويتامين E ندارد.