اثر هشت هفته تركيب تمرين اينتروال هوازي واستقامت عضلاني بر شاخص‌هاي آمادگي هوازي و عضلاني و تركيب بدن در دانش‌آموزان دختر غيرفعال

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر هشت هفته تمرين تركيبي اينتروال هوازي و استقامت عضلاني بر شاخص‌هاي آمادگي هوازي و عضلاني؛ و تركيب بدن در دانش‌آموزان دختر غيرفعال بود. روش كار: در اين پژوهش نيمه تجربي، 40 نفر از دانش‌آموز دختر غيرفعال به‌طور مساوي و به‌صورت تصافي به دو گروه بود، تجربي (69/2±02/19 =BMI كيلوگرم بر متر مربع؛ 04/0±85/0 =WHR) و شاهد (14/3±40/19 BMI= كيلوگرم بر متر مربع؛ 05/0±84/0 WHR=) تقسيم شدند. گروه تجربي به مدت 8هفته، سه جلسه، تمرين كردند، شامل 2جلسه تمرين اينتروال هوازي (4 ست 45/6-5 دقيقه‌اي، با شدت 85-60% حداكثر ضربان قلب با فواصل استراحتي سه دقيقه‌اي) و يك جلسه تمرين استقامت عضلاني (5نوع تمرين مقاومتي بالاتنه در 3 ست، مقاومت =5-3درصد وزن بدن). تركيب بدن، اوج اكسيژن مصرفي (VO2peak) و استقامت عضلاني آزمودني‌ها قبل و پس از 8 هفته ارزيابي شد. آمادگي هوازي، آمادگي عضلاني و تركيب بدن به ترتيب با استفاده از آزمون 6دقيقه دويدن و راه رفتن، آزمون‌هاي استقامت عضلاني و روش چين پوستي دو نقطه‌اي محاسبه شد. آزمون كوواريانس و آزمون Tزوجي براي تجزيه وتحليل يافته‌ها مورد استفاده قرار گرفت. تجزيه و تحليل‌ها با استفاده ازSPSS نسخه 22و در سطح05/0 R≤ انجام گرفت . يافته ها: پس از تمرين تركيبي هوازي و استقامت عضلاني بهبود معني‌داري در درصد چربي (001/0=p)، شاخص توده خالص بدن(001/0=p)، اوج اكسيژن مصرفي (001/0=p) و استقامت عضلاني (001/0=p) مشاهده شد، اما تغيير معني‌داري در WHR يافت نشد. نتيجه گيري: يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد كه تركيب تمرين هوازي و استقامت عضلاني مي‌تواند به‌صورت مناسبي تركيب بدن، توان هوازي، استقامت عضلاني دانش‌آموزان دختر غيرفعال مقطع ابتدايي را تحت تأثير قرار دهد.