ارتباط برخي فاكتور‌هاي پيكر سنجي منتخب و ميزان تمرين پذيري در اوج توان پسران نابالغ

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي ميزان تمرين پذيري كودكان پسر 7 تا 12 ساله در فعاليت‌هاي انفجاري و ارتباط آن با برخي شاخص‌هاي پيكر سنجي است. روش كار: در اين پژوهش نيمه تجربي با طرح تحقيقاتي پيش‌آزمون پس‌آزمون، از ميان جامعه در دسترس 126 نفر(سن:89/1±93/9 )انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه مداخله 1و 2به ترتيب شامل 68 و 58 نفر قرار گرفتند.گروه مداخله 1 شش هفته تمرينات تواني ،مهارتي و بازي فوتبال (سه جلسه در هفته) در مقابل گروه مداخله 2 فقط تمرينات مهارتي و بازي فوتبال را مشابه با گروه 1 دريافت كردند. به‌منظور بررسي تغييرات اوج توان در هر دو گروه قبل و بعد از دريافت اين تمرينات از آزمون پرش ارتفاع استفاده شد. موازي با انجام اين تمرينات شاخص‌هاي پيكر سنجي منتخب اندازه‌گيري شد.تجزيه‌وتحليل داده‌ها با نرم‌افزار spss نسخه 21 انجام شد. يافته ها: تغييرات اوج توان به‌صورت معني‌داري در گروه مداخله 1 بالاتر بود (p 0.05). همچنين بين اين تغييرات و وزن، سن، دور ساق، دور ران، نسبت دور ساق به دور ران و ارتفاع ساق به طول ران ارتباط معني‌داري مشاهده شد؛ كه به ترتيب داراي ضرايب همبستگي،23/0-،38/0، 12/0، 28/0 ،33/0-،21/0-است. نتيجه گيري: اين يافته‌ها نشان داد شاخص‌هاي پيكر سنجي مي‌تواند به‌عنوان يك فاكتور مهم در پيش‌بيني تمرين پذيري افراد موردتوجه قرار گيرد.و در استعداد يابي براي رشته هاي ورزشي تواني با الگوي مشابه پرش سارجنت مورد توجه قرار گيرد.