بررسي ارتباط ارتفاع قوس طولي داخلي پا با آسيب هاي ورزشي مچ پا و زانو در دونده ها ي حرفه اي مرد

زمينه و هدف: هدف از انجام اين تحقيق بررسي تأثير وضعيت قوس طولي پا بر بروز آسيب هاي ورزشي در دونده هاي حرفه اي و نيز بررسي ارتباط تست باليني ناويكولار دراپ با سنجش هاي فشار كف پا (پدوباروگرافي) بود. روش كار: 47 دونده حرفه اي با استفاده از تست ناويكولار دراپ در سه گروه داراي قوس كف پاي نرمال، Low Arch و High Arch تقسيم شدند. همچنين با استفاده از سيستم emed-x پارامترهايMaximum Force ، Peak Pressure و Contact Area نيز در دو وضعيت استاتيك و ديناميك اندازه گيري و ثبت شدند. يافته ها: آزمون آماري 2χ ارتباط معني داري بين آسيب هاي دويدن و ارتفاع قوس نشان داد. همبستگي بين تست باليني ناويكولار دراپ و Modified Arch Index محاسبه شده از سنجش هاي پدوباروگرافي در دو وضعيت استاتيك و ديناميك بين 32/0 تا 57/0 بود. نتيجه گيري: مي توان گفت بدليل ماهيت مولتي فاكتوريال آسيب هاي دويدن تغيير در ارتفاع قوس مي تواند ريسك آسيب را افزايش دهد. هر چند بين تست ناويكولار دراپ و سنجش هاي كف پايي همبستگي بسيار بالايي وجود نداشت، اما مي توان گفت با توجه به باليني بودن اين آزمون همبستگي بدست آمده همبستگي خوبي است. عليرغم اينكه مطالعات پيشين وضعيت استاتيك (ايستادن روي دو پا) را از وضعيت ديناميك متفاوت مي دانند، اما بنظر مي رسد توزيع فشار كف پايي در وضعيت استاتيك Single Limb Support مي تواند مشابهت زيادي با وضعيت فانكشنال راه رفتن داشته باشد.