تفكري در معماري پايدار شهرهاي شمالي ايران(نمونه موردي: سلمان شهر)

به طوركلي معماري پايدار را مي توان معماري دانست كه نسبت به ويژگي ها و شرايط محيطي و مكاني پاسخگو است و از قابليت هاي بستر خود در راستاي ايجاد شرايط محيطي مطلوب استفاده بهينه مي نمايد . به عبارت ديگر معماري منحصر به فردي است كه ضمن توجه به نيازهاي شناختي، با ظرفيت هاي طبيعي و اكولوژيستبستر خود نيز منطبق است. در حال حاضر يكي از مسائل مهم و مطرح در سطح جهان، مسئله توسعه پايدار و همساز شدن تمدن بشري با محيط و طبيعت در راستاي حفظ آن مي باشد. كه اين مشكل با افزايش جمعيت و افزايش سطح مصرف به عمده ترين چاوش تمدن بشري تبديل شده است . طراحي و توسعه پايدار توسعه اي است كيفي كه هدف آن بالا بردن سطح زندگي بشريت است. اين پايداري را مي توان از زواياي مختلفي چون حفظ و ارتقاء محيط زيست، ترويج زندگي سالم، استفاده خردمندانه از زمين، استفاده از منابع انرژي تجديدپذير، بدون داشتن كمترين آلودگي مورد بررسي قرار داد. آنچه امروزه معماري پايدار گفته مي شود، همانا اصولي است كه در عصر حاضر به فراموشي سپرده شده است. مقاله حاضر با استفاده از منابع كتابخانه اي و به روش توصيفي ابتدا به تعريفي از توسعه پايدار پرداخته وسپس رابطه ميان معماري پايدار و توسعه پايدار رابيان مي كند. در آخر معماري سلمانشهر را توضيح داده والگوهاي معماري پايدار شهر مازندران را معرفي مي كند . اميد است با دوباره آفريني اين اصل، منطبق با معماري معاصر، رويكردي جديد در معماري ايران ايجاد شود.