بررسي تحليلي رويكرد امنيت پايدار در ارتقا عملكرد مراكز مديريت بحران

بحران شرايطي است كه در اثر حوادث، رخدادها و عملكردهاي طبيعي و انساني )به جز موارد موضوعه در حوزههاي امنيتي و اجتماعي( به طور ناگهاني يا غير قابل كنترل به وجود ميآيد و موجب ايجاد مشقت و سختي به يك مجموعه يا جامعه انساني ميگردد. مديريت بحران علمي كاربردي است كه به وسيله مشاهده سيستماتيك بحران ها و تجزيه و تحليل آنها در جستجوي يافتن ابزاري است كه بوسيله آنها بتوان از بروز بحرانها پيشگيري نمود. يا در صورت بروز يا در كاهش اثرات آن آمادگي لازم امداد رساني سريع و بهبودي اوضاع اقدام نمود. مديريت بحران در چهار مرحله پيشگيري، آمادگي، مقابله، بازسازي و بازتواني تعريف شده است. مديريت بحران نقش بسيار اساسي و تعيين كنندهاي در مديريت، قبل و بعد از وقوع بحران بر عهده دارد. لازم است چنين مركزي از لحاظ تامين زيرساختهاي انرژي و مخابرات خود كفا باشد تا در صورت وقوع حادثه، كنترل و مديريت حادثه را به سادگي انجام دهد. هدف از اين مقاله توجه به ويژگيهاي عملكردي مركز مديريت بحران، طراحي داخلي، خارجي و محوطه آن به گونهاي انجام شده است كه حداكثر مفاهيم پايداري طرح در آن لحاظ شده باشد و حداكثر استفاده از انرژيهاي نو با اصل خودكفايي در تامين انرژي در آن بعمل آمده باشد. مديريت بحران و همچنين ساخت اتاق بحران جهت مديريت جامع و بهينه بحران در هر منطقهاي و بر اين موضوع با استناد به آمار و ارقام خسارت جاني و مالي ناشي از حوادث غير مترقبه ايران و جهان تأكيد گرديده است. روش تحقيق، توصيفي- تحليلي ميباشد.