آشنايي با عوامل جاودانگي معماري گذشته ايران و مقايسه آن با معماري معاصر با رويكرد ادبيات عرفاني ايران

اين مقاله منتج از پژوهشي است هدفمند در جهت بررسي عوامل موثر بر تداوم و جاودانگي يك اثكر مامكار و از ن جهكت اكا اهميت مي باشد كه امروزه پس از گذشت دوران مامار اسلامي و تلاش برا فرينش مامار جاودانه،عمر هنر بسيار كوتاه تر از گذشته شده است. به طور كه امروزه شاهد شكل گير ثار هنر هستيم كه نه تنها در ميان جاماه ماماران بلكه بين عامه مردم ني جايگكاهي نداشته و چي برا عرضه به يندگان ندارند. نچه كه از بررسي ثار ماندگار در طول تاريخ به خصوص در دوره اسكلامي بكه دسكت مكده نشان مي دهد كه لازمه جاودانگي ي اثر توجه هم زمان به تمكام اباكاد انسكاني م كر در اكوزه مامكار چكون انسكان،هنرمند،جاماه، تاريخ،طبيات و خداوند است. مامار ايراني در طول تاريخ از الگوها ماندگار استفاده كرده است كه مامار مااصر با بي توجهي به ن و پذيرش بي چون و چرا مامار وارداتي و مدرن،اين الگوها را به فراموشي سپرده است.لازم به ذكر است ميان واژه پايدار و ماندگار تفاوت اساسي وجود دارد كه در اين پژوهش به مقايسه لغو ن ها و به بيان ديدگاه ها صااب نظران مامكار در ايكن خصكوص مكي پردازيم و نقش ادبيات عرفاني ايران در جاودانگي ثار مامار را بررسي كرده و در نهايت برا هرچه بهتر روشن شدن موضوع تاكداد از بناها ماندگار و جاودانه مامار ايران را به صورت خلاصه مورد بررسي قرار مي دهيم.