بررسي چگونگي طراحي دانشكده در بافت تاريخي با هدف ايجاد و تقويت حس تعلق در شهر تبريز

يكي از عوامل مؤثر تربيتي در آموزش نوين، چگونگي معماري فضاي فيزيكي و مكان آموزشي به عنوان عاملي زنده و پويا در كيفيت آموزش است. لذا پژوهش جاري از يك سو به دنبال يافتن مؤلفه ها، ويژگي ها و اصول طراحي پرديس معماري و شهرسازي يك دانشگاه در جهت افزايش كيفيت فضائي سيستم آموزش عالي مي باشد تا پاسخگوي نيازهاي محيطي افراد فعال در آن باشد. از ديگر سوي باا موواو انتخاب بافت فرهنگي تاريخي شهري كهن به عنوان بستر طراحي در پژوهش جاري رو به رو هسات يم، انتخااب ي آگاهاناه متكا ي بار اصاول طراحي ميان افزا و با توجه به ويژگي هاي خاص اينگونه از اقدامات و مداخلات از جمله توجه به حفاظت از كالباد و ارزش هاا ي موجاود در بافت و محوطه هاي ميراث جهاني. ميراثي كه در هر جامعه به عنوان بخشي از هويت فرهنگي آن و در عين حال سرمايه مادي و معنوي آن جامعه محسوب مي شود. مقصوداز بناهاي ميان افزا در اين نوشتار، بناهائي هستند كه در درون بافت موجود و در ميان ساا ير بناهاا افازوده مي گردند. به عبارت ديگر اگر در ميان دانه هاي تشكيل دهنده بافت موجود، فضاهائي خالي وجود داشته باشند، ساختمان هاا ي جدياد كاه اين فضاهاي خالي را پر مي كنند و در ميان دانه هاي موجود قرار مي گيرند، بناهاي ميان افزا ناميده مي شوند. به اين ترتيب و در طي فصاول اول و دوم به بيان و تشريح مساله بناهاي ميان افزا، رويكردهاي آن و نيز قوانين و مقررات ملي و بين المللي در اين زميناه پرداختاه شاد ه است. در فصل سوم نمونه هاي موردي آورده شده و در فصل چهارم برنامه ريزي كالبدي طرح يك دانشكده معماري و شهرسازي ارائه شاده است. در فصل پنجم مطالعات اقليمي و تحليل سايت با توجه به زمينه تاريخي آن در ميان بافات تااريخي تبرياز ارائاه شاده و در نهايات نقشه ها و اسناد معماري در فصل آخر آورده شده است.