بررسي كارايي سامانه هاي آبگير باران در خشكه رود ورديج استان تهران با استفاده از روشهاي ژئوالكتريكي

نشت و فرار آب يكي از معضلات در آب‌گيري سدها است. بطور كلي هيچ سد و بندي را نمي‌توان آب بند كامل در نظر گرفت. با مطالعات ژئوالكتريكي در محدوده محور سد، مي‌توان نقاط با پتانسيل فرار آب را شناسايي كرد. يكي از روش‌هاي كارآمد، روش توموگرافي الكتريكي دوقطبي-دوقطبي براي آشكارسازي نشت و فرار آب است. با برداشت دوقطبي-دوقطبي با گام‌هاي متفاوت مي‌توان به دقت و عمق‌هاي متفاوتي دست يافت. هرچه گام برداشت كوچكتر باشد تفكيك پذيري بهتر و عمق اكتشاف كمتر است. در محور سد زيرزميني ورديج دو پروفيل دوقطبي-دوقطبي با گام برداشت 5 متر (پروفيل A) و 10 متر (پروفيل B) با طول يكسان با دستگاه ABEM sas 4000 داده برداري شد. محور سد زير زميني 50 متر است. به منظور همپوشاني اين طول در مقاطع حاصله، پهن شدگي به اندازه 150 متر حدوداً50 متر در طرفين تكيه گاه‌ها در نظر گرفته شد. مدل سازي دو بعدي بر اساس داده‌هاي برداشت شده با استفاده از نرم افزار مدل‌سازي RES2DINV و تدفيق سازي نتايج مدل با استفاده از مطالعات زمين شناسي انجام گرفت. مدل سازي مقاومت ويژه پروفيل A در محور سد در فاصله بين 80 متر تا 130متر، فرار آب از بدنه سد و همچنين توپوگرافي سنگ بستر را با جزئيات بيشتري نشان مي‌دهد. عمق اكتشاف در پروفيل A ، 25 متر و در پروفيل B ، 50 متر است. در هر دو پروفيل (در فاصله 40 متر ابتداي پروفيل‌ها) محل شكستگي وجود دارد كه با توجه به ساختار زمين شناسي منطقه مربوط به كنتاكت رس و توف مي‌باشد.