مكانيابي مناسب براي اجراي پروژه‌هاي بارورسازي ابرها( مطالعه موردي استان يزد)

سرزمين ايران به لحاظ موقعيت جغرافيايي و ويژگي هاي خاص آب و هوايي ، از سرزمين هاي خشك و نيمه خشك جهان به شمار مي رود. يكي از موانع پيشرفت توسعه كشور كمبود منابع آبي و همچنين محدوديت هاي كمي و كيفي منابع آب بوده است. با افزايش جمعيت نياز مردم به اين منبع حيات نيز با گذشت زمان افزايش پيدا كرده كه اين خود عاملي براي يافتن راه هاي بيش تر براي كسب و بدست آوردن روش هايي براي حفظ و نگهداري از منابع آبي را مطرح كرده است.در دهه هاي اخير پيشرفت هاي فني و علمي بشر موجب گرديده تا روش ها و تكنيك هاي جديدتري براي تامين منابع آب و پيش بيني بارش در يك منطقه جهت دسترسي به منابع آب به وجود آيد كه يكي از اين روش ها جديد باروري ابرهاست(مركز ملي تحقيقات و مطالعات باروري ابرها،1376،3) در جند دهه اخير مطالعات و آزمايشات زيادي در زمينه باروري ابره در كشورهاي مختلف زيادي در اكثر نقاط جهان در حوضه هاي مختلف آبي به مرحله اجرا در آمده است (سازمان هواشناسي جهاني،1992)امروزه طرح هاي افزايش بارش و مطالعات مكان گزيني مربوط به آن ها جنبه بين المللي پيدا كرده و حتي برخي از آن ها زير نظر سازمان هواشناسي جهاني در كشورهاي مختلف اجرا مي شود كه تحت عنوان مرحله مكانيابي ذكر مي گردد(آستين،1982) در تحقيق حاضر كه با هدف مكان يابي مناطق مستعد در زمينه بارورسازي ابرها در استان يزد انجام شد، ابتدا به پردازش داده هاي اقليمي منطقه اعم از بارش،دما،رطوبت نسبي و... پرداخته شد. سپس اقدام به وزن دهي و فازي سازي نقشه هاي حاصل از نتايج روش هاي درو نيابي شد. در نهايت نتايج حاصل از تلفيق اين نقشه ها منجر به منطقه بندي مناطق مساعد در سه سطح خيلي خوب ، متوسط،ضعيف گرديد.به طوري كه 74/86 درصد منطقه هدف درسطح خيلي خوب،07/83 درصد منطقه هدف متوسط و 43/56 درصد نامساعد تعيين شد.