تاثير سامانه هاي سطوح آبگير در استقرار و رشد درختان مثمره

استحصال آب باران از سطوح آبگير به عنوان يكي از روش‌هاي مناسب مديريتي براي تأمين نيازهاي آبي به شمار مي‌رود. ايجاد پوشش گياهي دائمي و مناسب، از جمله راه كارهاي مطمئن در كنترل فرسايش آبي بر روي اراضي شيبدار و بهبود معيشت آبخيزنشينان بشمار مي‌رود. استفاده از سامانه‌هاي سطوح‌ آبگير براي جمع‌آوري آب باران از طريق افزايش ضريب رواناب از سطح آبگير از جمله راهكارهاي قابل قبول بشمار مي‌رود. هدف اين تحقيق، معرفي نقش سامانه‌هاي سطوح آبگير در استقرار و توسعه پوشش گياهي مثمر بود. سامانه‌هاي سطوح آبگير در قالب پنج تيمار، شامل سامانه شاهد، سامانه زمين تميز شده بدون استفاده از فيلتر در چاله كاشت نهال، تيمار سامانه زمين تميز شده با استفاده از فيلتر در چاله كاشت نهال، سامانه نيمه عايق بدون استفاده از فيلتر در چاله كاشت نهال، سامانه نيمه عايق با استفاده از فيلتر در چاله كاشت نهال. تيمارها داراي 4 تكرارميباشند. نهال هاي مورد استفاده شامل بادام، انگور وزردآلو بودند. از بين سه نوع گونه زردآلو شرايط مناسبتري داشته و به خوبي استقرار يافته و همچنين با كمترين تلفات از رشد مناسبي برخوردار بوده است. بادام از نظر استقرار و رشد در مرتبه دوم قرار گرفته و شرايط خوبي را داشته است ولي انگور با 40% تلفات وضعيت مناسبي نداشته است. اندازه‌گيري پارامترهاي مختلف شامل قطر يقه، ارتفاع و تاج پوشش در آخر فصل رشد در طي هر سال اندازه‌گيري گرديده اند. بررسي آماري انجام شده تفاوت معني داري بين سامانه‌ها نشان نداده است و تنها از نظر رشد ارتفاعي گونه‌‌ها تفاوت معني دار مي‌باشد. بررسي آماري نشان دهنده آن است كه سامانه عايق با فيلتر در چاله نهال(‌D) نسبت به ساير سامانه‌ها عملكرد مناسبتري داشته است.