تحليل اجزاي محدود سدهاي زير زميني با لايه آب بند GCL (مطالعه موردي : سد زير زميني توچاهي شهرستان دامغان)

به طور كلي پرده هاي عايق GCL‏‏‏ مصالح مركب از يك لايه رس از جنس بنتونيت محصور شده بين حصيرهاي پليمري مي باشد. در حال حاضر اين پرده ها در سيستم هاي عايق بندي وزهكشي سازه هاي مرتبط با آب يا ساير سيالات كاربرد وسيعي دارند كه مهمترين عامل جهت عايق شدن مصالح فوق‏ توسط بنتونيت مي باشدكه در اين صورت بنتونيت به صورت خمير محصور شده بين حصير هاي پليمري بو جود مي ايد .در بيش از دو دهه اخيركاربرد پرده هاي GCL به دليل امتيازات فراوان شامل ضخامت كم ، نصب سريع وآسان،نفوذ پذيري كم وترميم پذيري در كليه پروژه هاي عمراني به خصوص سيستم هاي آب بندي زهكشي سازه هاي مرتبط با ساير سيالات بصورت وسيعي افزايش يافته است. ميزان بارندگي در ايران بسيار كمتر از ميانگين بارندگي جهان است، خشكي و كم آبي باعث ايرانيان از زمان‌هاي قديم شروع به بهره‌برداري صحيح از منابع آب زيرزميني نمايند. سدهاي زيرزميني يك روش ساده و كاربردي براي جمع آوري و ذخيره سازي آب در مناطق خشك و نيمه خشك مي باشد هدف از اين تحقيق مدلسازي عددي سدزيرزميني، واقع درجنوب شهرستان دامغان(روستاي توچاهي) و بررسي تراوش سد زير زميني پيشنهادي با استفاده ازلايه آببند GCL است. كه در مقطع عرضي رودخانه به كف بستر غير قابل نفوذ دوخته شود. وبه صورت قائم تا سطح زمين به ارتفاع 15متر ادامه مي يابد، اين مدلسازي عددي با استفاده از نرم افزار PLAXIS انجام خواهد گرفت با توجه به اين كه فاصله ي سطح زمين تا سنگ بستر در محل احداث آب بند متغير است؛ محور آب بند به بخش هاي مختلفي تقسيم شده است به طوري كه ابعاد مقطع عرضي هر قسمت به جهت جلوگيري از مصرف بيش از اندازه ي مصالح، به طور جداگانه طراحي و ارائه مي شود و در انتهاي هر بخش پيوستگي آب بند با بخش ديگر حفظ مي شود.